Klemens (Drumew)
| Wasił Drumew | |
| Metropolita tyrnowski | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1840 |
| Data i miejsce śmierci | 10 lipca 1901 |
| Metropolita tyrnowski | |
| Okres sprawowania | 1884–1901 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | 1873 |
| Prezbiterat | 1873 |
| Chirotonia biskupia | 1874 |
| Data konsekracji | 21 kwietnia 1874 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Konsekrator |
Klemens, imię świeckie Wasił Drumew (ur. 1840 w Szumenie, zm. 10 lipca 1901 w Wielkim Tyrnowie[1]) – bułgarski biskup prawosławny, pisarz i działacz polityczny.
Autor pierwszego dramatu w języku bułgarskim pt. Iwanko, morderca Asena oraz jednej z pierwszych powieści bułgarskojęzycznych pt. Nieszczęsna rodzina, które napisał jeszcze przed złożeniem ślubów mniszych i przyjęciem święceń kapłańskich, co uczynił w wieku 32 lat. W 1884 został metropolitą tyrnowskim. Politycznie był związany ze środowiskami konserwatystów o prorosyjskiej orientacji. Dwukrotny premier Bułgarii, między listopadem 1884 a styczniem 1885 oraz w sierpniu 1886, uczestnik zamachu stanu przeciwko księciu Aleksandrowi I w sierpniu 1886.
Życiorys
W Bułgarii pod panowaniem tureckim
W młodości brał udział w bułgarskim ruchu niepodległościowym, należał do utworzonego w 1861 pierwszego legionu bułgarskiego Rakowskiego. Wykształcenie teologiczne zdobył w Imperium Rosyjskim, kończąc w 1865 seminarium duchowne w Odessie, zaś w 1869 – Kijowską Akademię Duchowną. Po powrocie na Bałkany osiadł w Braile, gdzie został dyrektorem szkoły bułgarskiej[2]. W 1869 był jednym z założycieli i członkiem pierwszego zarządu Bułgarskiego Towarzystwa Literackiego, przekształconego następnie w Bułgarską Akademię Nauk[3].
W 1873 złożył wieczyste śluby mnisze, po czym został mianowany protosynglem parafii prawosławnych w Ruse (wówczas tur. Rusçuk). W roku następnym w soborze Trójcy Świętej w tym mieście został wyświęcony na biskupa branickiego[2], co oznaczało nadzór nad parafiami prawosławnymi w Silistrze i Tulczy[4]. Wspólnie z metropolitą tyrnowskim Hilarionem[5] założył seminarium duchowne Świętych Piotra i Pawła przy monasterze w Laskowcu[6].
W lutym 1878 r. archimandryta Klemens uroczyście witał wkraczające do Rusczuka wojska rosyjskie pod dowództwem gen. Eduarda Totlebena[4].
W niepodległej Bułgarii
W 1884 został wybrany na ordynariusza metropolii tyrnowskiej[2], którą zarządzał jako locum tenens od śmierci metropolity Hilariona w 1875[6].
Wcześniej, 25 listopada 1884, stanął na czele konserwatywnego rządu Bułgarii, utworzonego po rozwiązaniu przez księcia Aleksandra Battenberga Zgromadzenia Narodowego zdominowanego przez liberałów i fiasku rozmów w sprawie koalicyjnego rządu liberalno-konserwatywnego. Jego gabinet nie był popularny i w styczniu 1880, po przegranych przez konserwatystów wyborach musiał ustąpić z urzędu premiera na rzecz Dragana Cankowa[7].
W konflikcie między zwolennikami i przeciwnikami orientacji prorosyjskiej w polityce Bułgarii poparł rusofilów. Wziął udział w spisku oficerów-rusofilów, brał udział w próbie zamachu stanu w sierpniu 1886. Grupa wojskowych ze szkoły wojskowej w Sofii, wykorzystując nieobecność w stolicy oddziałów wiernych księciu Aleksandrowi, zmusiła go do zrzeczenia się tronu i do emigracji. Na czele nowo utworzonego rządu ponownie stanął metropolita Klemens. Zamach ten został udaremniony przez Stefana Stambołowa, który sprowadził do stolicy oddziały z garnizonu w Płowdiwie[8].
W czasie rządów Stambołowa metropolita Klemens nadal angażował się w politykę państwa, zdecydowanie występując przeciwko premierowi. W ramach represji, jakim poddana została prorosyjska opozycja[9], w 1893 został oskarżony o zdradę stanu na podstawie treści wygłoszonego kazania (w którym głosił, iż bez prawosławia naród bułgarski nie istnieje[2]), a następnie zmuszony do zamieszkania w monasterze w Laskowcu. W przeprowadzonym w Tyrnowie procesie, którego wynik był z góry przesądzony, został skazany na dożywotnie więzienie, w drugiej instancji wyrok został złagodzony do dwóch lat pozbawienia wolności. Ostatecznie metropolita Klemens został zmuszony do zamieszkania w Monasterze Głożeńskim[10] pod stałym nadzorem policyjnym[2]. Odzyskał wolność po upadku rządu Stambołowa w maju 1894[2]. Powrócił do Tyrnowa, witany przez 20 tys. zgromadzonych wiernych[2]. Zmarł w 1901 po dwuletniej chorobie i został pochowany w soborze Narodzenia Matki Bożej w Tyrnowie[2].
Twórczość literacka
Przed złożeniem ślubów mniszych Wasił Drumew zajmował się twórczością literacką. Był autorem jednej z pierwszych bułgarskich powieści, zatytułowanej Nieszczęsna rodzina. Jej tematem była trudna sytuacja Bułgarów pod panowaniem tureckim. Z kolei dramat Drumewa Iwanko, morderca Asena, był pierwszym bułgarskojęzycznym dramatem, ukazującym cnotę Bułgarów i chytrość Greków[11].
Przypisy
- ↑ Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 172. ISBN 978-954-430-603-8.
- ↑ a b c d e f g h Митрополит Климент Търновски (Васил Друмев).
- ↑ Historia Bułgarskiej Akademii Nauk na jej oficjalnej stronie.
- ↑ a b Свещ Добромир Димитров, Милен Бакалов, Катедралният храм "Св. Троица" в Русе става достъпен за хора с увреждания, dveri.bg [dostęp 2020-04-09] (bułg.).
- ↑ Иларион Макариополски – борецът за църковна независимост.
- ↑ a b История. bg-patriarshia.bg. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-09)]..
- ↑ Wasilewski T.: Historia Bułgarii. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, ss. 190–191. ISBN 83-04-02466-7.
- ↑ Wasilewski T.: Historia Bułgarii. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 198. ISBN 83-04-02466-7.
- ↑ Wasilewski T.: Historia Bułgarii. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, ss. 201–202. ISBN 83-04-02466-7.
- ↑ I. Dimitrov, Bulgarian Christianity, [w:] red. K. Parry, The Blackwell Companion to Eastern Christianity. Blackwell Publishing, Victoria 2007, s. 60.
- ↑ Wasilewski T.: Historia Bułgarii. Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 185. ISBN 83-04-02466-7.
| Poprzednik Hilarion (Michajłowski) | Metropolita tyrnowski 1884 – 1901 | Następca Antym (Wyrbanow) |
Media użyte na tej stronie