Klemens Kołaczkowski

Klemens Kołaczkowski
Generał
Data i miejsce urodzenia1793
Poznań
Data i miejsce śmierci23 września 1873
Drezno
Przebieg służby
Lata służby1809 - 1831
Siły zbrojneEmblem of Napoleon Bonaparte.svg Wielka Armia<
Sztandar 1 Jegrzy pułk (Wojsk Polskich Królestwa Kongresowego).png Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
November Uprising.svg Wojska Powstańcze
Główne wojny i bitwyWojny napoleońskie
Powstanie listopadowe
Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Złoty Orderu Virtuti MilitariOrder Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
Kamień upamiętniający Klemensa Kołaczkowskiego w Alei Chwały na Olszynce Grochowskiej

Klemens Kołaczkowski herbu Abdank (ur. 1793 w Poznaniu, zm. 23 września 1873 w Dreźnie) – polski generał, członek korpusu inżynierów Królestwa Kongresowego.

Syn Ignacego Franciszka Kołaczkowskiego i Józefy, córki hrabiego Zygmunta Grudzińskiego[1].

W latach 1806–1809 studiował na Uniwersytecie Wrocławskim i był absolwentem Szkoły Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów w Warszawie[2]. W 1810 roku w Zamościu i Modlinie sprawował nadzór nad pracami fortyfikacyjnymi. Uczestnik kampanii napoleońskich w latach 1809, 1812, 1813 i 1814[3].

W 1813 uhonorowany francuskim tytułem Kawalera Orderu Legii Honorowej i polskim Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari[4].

W latach 1814–1815 był współzałożycielem tajnego związku Przyjaciół Polski[2]. Członek masonerii polskiej (loża Tarcza Północna). Do wojska Królestwa Polskiego wstąpił w 1815 roku. W latach 1820–1830 wykładowca i dyrektor naukowy Szkoły Wojskowej Aplikacyjnej. W czasie powstania listopadowego komendant służb inżynieryjnych i generalny kwatermistrz w obronie Warszawy i Modlina. Mianowany generałem brygady w 1831 i został dowódcą korpusu inżynierów. Carowi Mikołajowi złożył po upadku powstania przysięgę wiernopoddańczą, wycofując się z życia publicznego[2]. Następnie wyjechał do Wielkopolski[3].

Był odznaczony Orderem Świętego Włodzimierza IV klasy, Orderem Świętej Anny z brylantami[5]. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[6].

Autor biografii I. Prądzyńskiego (1851) i J. H. Dąbrowskiego (1901)[2] oraz Wspomnień wydanych w kilku tomach w latach 1898–1901[7].

Awanse[3]

  • IV 1809 – podporucznik,
  • IV 1810 – porucznik I klasy,
  • II 1813 – kapitan I klasy,
  • IV 1820 – podpułkownik,
  • V 1829 – pułkownik,
  • VI 1831 – generał brygady.

Przypisy

  1. Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. 5. Warszawa: 1908, s. 21.
  2. a b c d Wielkopolski Słownik Biograficzny. s. 344.
  3. a b c Marek Tarczyński: Generalicja powstania listopadowego. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1980, s. 390. ISBN 83-11-06343-5.
  4. Jarosław Cięciara: Patroni jednostek Wojska Polskiego. T. 1. Warszawa: Bellona, 1998, s. 105.
  5. Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymże roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 11.
  6. Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
  7. Wspomnienia Jenerała Klemensa Kołaczkowskiego; tom V, w Krakowie 1901,gb

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie