Klemens Krzyżagórski

Klemens Krzyżagórski
Data i miejsce urodzenia

1 października 1930
Zduny

Data i miejsce śmierci

18 marca 2013
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Alma Mater

Akademia Nauk Politycznych w Warszawie

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Gatunek

reportaż, dramat

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Nagrody

Klemens Krzyżagórski (ur. 1 października 1930 w Zdunach, zm. 18 marca 2013 w Warszawie) – polski publicysta i dziennikarz. Założyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL w latach 1982–1987[1], przewodniczący komisji problemowej PRON w 1982 roku[2], członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku[3].

Życiorys

Grób Krzyżagórskiego na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

W latach 1949–1951 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym i w Międzywydziałowym Studium Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1951–1957 był współpracownikiem dziennika „Gazeta Robotnicza”, w latach 1956–1957 tygodnika „Nowe Sygnały”, latach 1959–1960 miesięcznika „Odra”, a w latach 1961–1964 ponownie „Gazety Robotniczej”. W 1965 został kierownikiem redakcji programów artystycznych Telewizji Wrocław, od 1967 do 1972 był redaktorem naczelnym „Odry”, w latach 1972–1973 współpracował z „Polityką”. od 1974 do 1979 kierował białostockim miesięcznikiem „Kontrasty”, w którym był uważany za „mecenasa” młodych reporterów. W latach 1975-1978 był także wiceprezesem Klubu Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Od 1979 do grudnia 1981 kierował działem literatury faktu i socjologii kultury „Miesięcznika Literackiego”.

W listopadzie 1980 został przewodniczącym Komisji Interwencyjnej SPD, a w marcu 1981 redaktorem naczelnym pisma SPD „Prasa Polska” (tę drugą funkcję pełnił do 1985). Po ogłoszeniu stanu wojennego poparł władze komunistyczne i został w marcu 1982 prezesem nowo powstałego Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (do 1987)[1]. Był także członkiem Narodowej Rady Kultury (1982-1990) i Rady Prasowej przy Prezesie Rady Ministrów (1984-1989). W 1982 kierował działem socjologii kultury tygodnika „Tu i Teraz” (1985 redaktor naczelny). W 1985 został redaktorem naczelnym warszawskiej „Kultury”, od 1987 do stycznia 1990 kierował miesięcznikiem „Literatura”.

Był autorem scenariuszy teatralnych Powrót Albertusa (1966), Niech żyje król (1966) oraz autorem tomu reportaży Kłopoty z ciałem (1969), współpracował jako konsultant programowy z teatrami lalek w Wałbrzychu, Wrocławiu i Białymstoku. W latach 1979-1981 był członkiem Rady Wydziału lalkarskiego PWST w Białymstoku.

Był m.in. laureatem Nagrody im. Juliusza Bruna (1956), Nagrody im. Bolesława Prusa II st. (1981), odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany 25 marca 2013 na cmentarzu komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.

Przypisy

  1. ↑ a b Dziennikarze (1981–1990), Zbigniew Bajka, w: Komunikowanie masowe w Polsce. Lata osiemdziesiąte, „Zeszyty Prasoznawcze” 1991, nr 1–2, s. 149: 20 marca 1982 ogłoszono decyzję prezydenta Warszawy gen. Mieczysława Dębickiego o rozwiązaniu SDP. Tego samego dnia, nie czekając na jej uprawomocnienie, „grupa inicjatywna” dziennikarzy z różnych miast, wyselekcjonowana przez władze stanu wojennego, wystąpiła o rejestrację organizacji o nazwie Stowarzyszenie Dziennikarzy PRL (pierwszym prezesem został Klemens Krzyżagórski).
  2. ↑ „Dziennik Polski”, r. XXXVIII, nr 223 (11807), Kraków 20 grudnia 1982 roku, s. 1.
  3. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12961), 10 maja 1983 roku, s. 6.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Klemens Krzyżagórski (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób dziennikarza Klemensa Krzyżagórskiego (1930-2013) na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie