Klemens Krzyżagórski

Klemens Krzyżagórski
Data i miejsce urodzenia

1 października 1930
Zduny

Data i miejsce śmierci

18 marca 2013
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Alma Mater

Akademia Nauk Politycznych w Warszawie

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Gatunek

reportaż, dramat

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Nagrody

Klemens Krzyżagórski (ur. 1 października 1930 w Zdunach, zm. 18 marca 2013 w Warszawie) – polski publicysta i dziennikarz. Założyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL w latach 1982–1987[1], przewodniczący komisji problemowej PRON w 1982 roku[2], członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku[3].

Życiorys

Grób Krzyżagórskiego na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

W latach 1949–1951 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym i w Międzywydziałowym Studium Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1951–1957 był współpracownikiem dziennika „Gazeta Robotnicza”, w latach 1956–1957 tygodnika „Nowe Sygnały”, latach 1959–1960 miesięcznika „Odra”, a w latach 1961–1964 ponownie „Gazety Robotniczej”. W 1965 został kierownikiem redakcji programów artystycznych Telewizji Wrocław, od 1967 do 1972 był redaktorem naczelnym „Odry”, w latach 1972–1973 współpracował z „Polityką”. od 1974 do 1979 kierował białostockim miesięcznikiem „Kontrasty”, w którym był uważany za „mecenasa” młodych reporterów. W latach 1975-1978 był także wiceprezesem Klubu Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Od 1979 do grudnia 1981 kierował działem literatury faktu i socjologii kultury „Miesięcznika Literackiego”.

W listopadzie 1980 został przewodniczącym Komisji Interwencyjnej SPD, a w marcu 1981 redaktorem naczelnym pisma SPD „Prasa Polska” (tę drugą funkcję pełnił do 1985). Po ogłoszeniu stanu wojennego poparł władze komunistyczne i został w marcu 1982 prezesem nowo powstałego Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (do 1987)[1]. Był także członkiem Narodowej Rady Kultury (1982-1990) i Rady Prasowej przy Prezesie Rady Ministrów (1984-1989). W 1982 kierował działem socjologii kultury tygodnika „Tu i Teraz” (1985 redaktor naczelny). W 1985 został redaktorem naczelnym warszawskiej „Kultury”, od 1987 do stycznia 1990 kierował miesięcznikiem „Literatura”.

Był autorem scenariuszy teatralnych Powrót Albertusa (1966), Niech żyje król (1966) oraz autorem tomu reportaży Kłopoty z ciałem (1969), współpracował jako konsultant programowy z teatrami lalek w Wałbrzychu, Wrocławiu i Białymstoku. W latach 1979-1981 był członkiem Rady Wydziału lalkarskiego PWST w Białymstoku.

Był m.in. laureatem Nagrody im. Juliusza Bruna (1956), Nagrody im. Bolesława Prusa II st. (1981), odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany 25 marca 2013 na cmentarzu komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.

Przypisy

  1. a b Dziennikarze (1981–1990), Zbigniew Bajka, w: Komunikowanie masowe w Polsce. Lata osiemdziesiąte, „Zeszyty Prasoznawcze” 1991, nr 1–2, s. 149: 20 marca 1982 ogłoszono decyzję prezydenta Warszawy gen. Mieczysława Dębickiego o rozwiązaniu SDP. Tego samego dnia, nie czekając na jej uprawomocnienie, „grupa inicjatywna” dziennikarzy z różnych miast, wyselekcjonowana przez władze stanu wojennego, wystąpiła o rejestrację organizacji o nazwie Stowarzyszenie Dziennikarzy PRL (pierwszym prezesem został Klemens Krzyżagórski).
  2. „Dziennik Polski”, r. XXXVIII, nr 223 (11807), Kraków 20 grudnia 1982 roku, s. 1.
  3. „Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12961), 10 maja 1983 roku, s. 6.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Klemens Krzyżagórski (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób dziennikarza Klemensa Krzyżagórskiego (1930-2013) na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie