Klemens Remer
| Data i miejsce urodzenia | 24 października 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 czerwca 1971 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | prawnik |
| Narodowość | polska |
| Edukacja | C. K. Gimnazjum Męskie w Sanoku |
| Rodzice | Lucjan, Maria |
| Dzieci | Jan |
| Krewni i powinowaci | Tadeusz (brat) |
| Odznaczenia | |
 | |
 kapitan rezerwy żandarmerii | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Klemens Stanisław Remer (ur. 24 października 1895 w Tłustem, zm. 10 czerwca 1971 w Warszawie) – kapitan rezerwy żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy oraz polityczny Narodowych Sił Zbrojnych i Obozu Narodowo-Radykalnego, doktor praw.
Życiorys
Urodził się 24 października 1895 roku w Tłustem, w katolickiej rodzinie Lucjana, oficjała urzędu podatkowego w urzędzie c. k. starostwa powiatu sanockiego[1][2][3]) i Marii z domu Martyniec[4]. Jego bratem był Tadeusz (1894–1971), także oficer wojskowy, nauczyciel, bibliotekarz, dyrektor Biblioteki Przyrodniczej. Obaj byli jednymi z pierwszych członków ruchu skautowego w Sanoku, został członkiem tajnego „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założonego w listopadzie 1909 roku przez działaczy Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 roku jako jawna Drużyna Skautowa im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – Ex ossibus ultor[5][6], był członkiem rady kierującej drużyną[7] (innymi harcerzami byli wówczas m.in. jego brat Tadeusz, Jan Bratro, Władysław Brzozowski, Tadeusz Piech, Zygmunt Vetulani, Władysław Zaleski, Mieczysław Krygowski)[8].
W 1913 Klemens zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Ciałowicz, Jan Kuźnar, Włodzimierz Mozołowski, Franciszek Prochaska, Michał Terlecki – wszyscy także późniejsi oficerowie Wojska Polskiego)[9][2][10]. Po maturze pierwotnie udał się na studia na politechnice[2]. Ukończył studia prawa i uzyskał w tej dziedzinie stopień doktora[11].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 95[12]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 roku w korpusie oficerów piechoty[13].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w dywizjonie żandarmerii wojskowej nr 6 we Lwowie[14]. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty[15][16]. W latach 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 26 pułku piechoty we Lwowie[17][18]. Później został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie[19].
W 1927 roku został mianowany prokurentem Banku Gospodarstwa Krajowego, Oddziału w Cieszynie[20], w tym roku był także prokurentem BGK, Oddziału w Katowicach[21], ponadto pełnił tę funkcję w Zakładzie Centralnym BGK[22][23]. 20 stycznia 1938 roku został wybrany członkiem rady głównej Towarzystwa Pracy Społeczno-Gospodarczej[24]. Członek Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[25].
W okresie II wojny światowej w obliczu nadejścia frontu wschodniego ewakuował się wraz z członkami Rady Politycznej Narodowych Sił Zbrojnych do Częstochowy[26]. Tam ukrywał się w mieszkaniu Stanisława Rybickiego, prezydenta Częstochowy[27][28]. W 1946 roku został członkiem Organizacji Polskiej (także jako Organizacja Wewnętrzna, tajna forma Obozu Narodowo-Radykalnego)[29]. W ramach ONR został członkiem Zakonu Narodowego[30].
Pełnił funkcję dyrektora Banku Gospodarstwa Krajowego[31] mieszczącego się w warszawskim budynku (m.in. był w dyrekcji BGK w 1947)[32]. Był recenzentem publicystycznym[33].
Mieszkał w Warszawie przy ul. Polnej 44 m. 29[34], a w 1958 przy ulicy Słupeckiej 8 m. 10[35]. Zmarł 10 czerwca 1971 roku (dwa miesiące później zmarł jego brat Tadeusz)[36]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257c-1-16)[37].
Jego synem był Jan Klemens Remer (ur. 1926)[38].
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[39][34]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[12]
- Brązowy Medal Waleczności dwukrotnie[12]
- Krzyż Wojskowy Karola[12]
Przypisy
- ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 226, 427.
- ↑ a b c XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: Fundusz Naukowy, 1913, s. 59.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 50.
- ↑ Stanisław Konarski: Tadeusz Remer. ipsb.tymczasowylink.pl. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 199–200, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 474.
- ↑ Czesław Mazurczak: Harcerstwo Sanockie 1910–1949. Kraków: Harcerska Oficyna Wydawnicza, 1990, s. 12.
- ↑ Działalność sportowa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-07-27].
- ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 27 z 1 lipca 1913.
- ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-15].
- ↑ Józef Stachowicz: Apel poległych. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 71.
- ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 784.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 326.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 799.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 480.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 201.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 187.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 191, 721.
- ↑ Obwieszczenia sądowe. „Gazeta Urzędowa Województwa Śląskiego”. Nr 14, s. 190, 12 maja 1927.
- ↑ Obwieszczenia sądowe. „Gazeta Urzędowa Województwa Śląskiego”. Nr 21, s. 269, 16 lipca 1927.
- ↑ Ogłoszenie. „Wołyń”. Nr 4 (56), s. 11, 21 stycznia 1934.
- ↑ Ogłoszenie. „Wołyń”. Nr 8 (60), s. 10, 18 lutego 1934.
- ↑ Komunikat Towarzystwa Pracy Społeczno-Gospodarczej. „Drogi Polski”. Nr 2, s. 136, 1938.
- ↑ Sprawozdanie Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich : z działalności w drugim okresie sprawozdawczym 11.X.36-22.V.38, s. 13.
- ↑ Lucyna Kulińska: Organizacja Wewnętrzna (Organizacja Polska) 1945–1946. magnapolonia.wroc.pl. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ Obchody w Częstochowie 63. rocznicy powstania warszawskiego. admin.czestochowa.pl. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ Powstanie Warszawskie – pamiętaj!. wisla.naszemiasto.pl, 1 sierpnia 2007. [dostęp 2014-11-15].
- ↑ Naukowcy. muzeumonr.wordpress.com. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ Członkowie Zakonu Narodowego. muzeumonr.wordpress.com. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 96.
- ↑ M.P. z 1947 r. poz. 133
- ↑ Roczniki biblioteczne 1958 R: 2. rocznikibiblioteczne.pl. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-10]..
- ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 142.
- ↑ Alfabetyczny Spis Zmarłych Nazwiska Z Zakresu Remer-Riz. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: REMEROWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2017-04-01].
- ↑ Charakterystyka zespołu (zbioru) archiwalnego. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2014-11-17].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).