Kleptopasożytnictwo

Mewa zachodnia (Larus occidentalis) w pogoni za rybitwą kalifornijską (Thalasseus elegans)

Kleptopasożytnictwo (ang. kleptoparasitism, cleptoparasitism) – forma zachowania niektórych gatunków zwierząt polegająca na wykradaniu lub wykorzystywaniu w innym celu pożywienia zdobytego lub spreparowanego przez inne osobniki tego samego albo obcego gatunku.

Kleptopasożytnictwo jest u drapieżników powszechne^[1][2]. Obowiązujący schemat mówi, że osobnik o większej biomasie odbiera pokarm osobnikowi mniejszemu^[3]. Są jednak wyjątki i one wzbudzają największe zainteresowanie ekologów. Skrajnym przykładem nietypowego kleptopasożytnictwa, gdy duży drapieżnik ucieka przed 100-krotnie mniejszym zostawiając mu swoją zdobycz, jest dobrze udokumentowany schemat zachowań pumy płowej oraz jagurundiego amerykańskiego, gdy do ich posiłku chce się dobrać skunksik smukły^[4] lub skunksik wąskoczelny^[5]. Zachowanie dużych kotów jest zrozumiałe. Małe skunksiki zjadają niewiele i do posiłku można po pewnym czasie powrócić, a dysponują wyjątkowo nieprzyjemną i kłopotliwą bronią.

Przykładem kleptopasożytnictwa u ptaków jest odbieranie mewom lub rybitwom przez wydrzyki upolowanej zdobyczy. Kleptopasożytami określa się również pasożyty rozwijające się w gniazdach pszczół samotnych, które zwykle nie zabijają gospodarza bezpośrednio, ale żywią się zgromadzonym w gnieździe pokarmem^[6].

Przypisy