Klio (muza)
| ||||
 Klio, muza historii, marmurowa kopia rzymska z II wieku n.e. według oryginału greckiego, Muzeum Pio-Clementino (Muzea Watykańskie) | ||||
| Występowanie | mitologia grecka | |||
|---|---|---|---|---|
| Atrybuty | zwój | |||
| Siedziba | Parnas | |||
| Rodzina | ||||
| Ojciec | Zeus | |||
| Matka | Mnemosyne | |||
| Rodzeństwo | Erato, Euterpe, Kalliope, Melpomene, Polihymnia, Talia, Terpsychora, Urania | |||
Klio („Głosząca sławę”, „Sławiąca”; gr. Κλειώ Kleiṓ, od gr. kléos ‘sława’, kleíein ‘wsławiać’, łac. Clio) – w mitologii greckiej muza historii[a][1].
Uchodziła za córkę boga Zeusa i tytanidy Mnemosyne oraz za siostrę: Erato, Euterpe, Kalliope, Melpomene, Polihymnii, Talii, Terpsychory i Uranii[1][2][3]. Według niektórych źródeł miała synów Hiacynta (z Pierosem) i Hymena[4].
Była jedną spośród dziewięciu muz olimpijskich (przebywały na Olimpie), które należały do orszaku Apollina (Apollon Musagetes), ich przewodnika[2][5][6]. Wraz ze swoimi siostrami uświetniała śpiewem biesiady bosko-ludzkie (m.in. zaślubiny Tetydy i Peleusa oraz Harmonii i Kadmosa), a także uczty olimpijskie samych bogów[1][2].
W sztuce przedstawiana jest zwykle jako kobieta ze zwojem papirusu (lub pergaminu) – atrybutem symbolizującym dziedzinę nauki, której patronowała[1][7][8].
Imieniem muzy nazwano jedną z planetoid – (84) Klio oraz nagrodę udzielaną każdego roku polskim autorom popularyzującym historię[9].
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Zadanie (rola) jakie Klio wyznaczono ostatecznie w późnym okresie starożytności.
Przypisy
- ↑ a b c d Wyżyna olimpijska. W: Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 145–147. ISBN 83-7391-077-8.
- ↑ a b c Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 242–242. ISBN 83-04-04673-3.
- ↑ Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 237. ISBN 80-8046-098-1. (słow.); polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
- ↑ Pierre Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Jerzy Łanowski (red.), Maria Bronarska (tłum.), Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo, 2008, s. 148–150, 290, ISBN 978-83-04-04673-3, OCLC 297685612.
- ↑ Mity o bogach. W: Michał Pietrzykowski: Mitologia starożytnej Grecji. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1979, s. 163–164. ISBN 83-221-0111-2.
- ↑ Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 404: Musagetes (ang.). ancientlibrary.com. [dostęp 2011-03-20].
- ↑ Bogowie olimpijscy. W: Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 53-54. ISBN 83-210-0677-9.
- ↑ Vojtech Zamarovský, op.cit., s. 294. ISBN 80-8046-098-1.
- ↑ Nagroda „Klio”. pwkh.pl. [dostęp 2010-02-05].
Bibliografia
- Aaron J. Atsma: Kleio (ang.). theoi.com. [dostęp 2010-01-11].
- Clio (ang.). mythindex.com. [dostęp 2010-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-20)].
- Hezjod: Narodziny bogów (Theogonia); Prace i dni; Tarcza. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999. ISBN 83-7255-040-9.
- Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003, s. 544. ISBN 83-7399-022-4.
- Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 378. ISBN 83-01-03529-3.
- Carlos Parada: Clio1 (Muses) (ang.). maicar.com. [dostęp 2010-11-12].
- Oskar Seyffert: Dictionary of Classical Antiquities, 1894, s. 405: Muses (ang.). ancientlibrary.com. [dostęp 2011-03-20].
- William Smith: A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology: Cleio (ang.). perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-05-04].
- Harry Thurston Peck: Harpers Dictionary of Classical Antiquities, 1898: Clio (ang.). perseus.tufts.edu. [dostęp 2012-05-04].
Media użyte na tej stronie
Clio, Muse of history. Marble, Roman artwork from the 2nd century CE. The head does not belong to the statue. From the Villa of Cassius near Tivoli, 1774.