Klub Konserwatywny

Klub Konserwatywny ("neokonserwatyści", "neostańczycy") – organizacja konserwatywna o charakterze luźnego klubu dyskusyjnego utworzona w 1896 r. w Krakowie.

Klub został założony przez Władysława Leopolda Jaworskiego, Adama Krzyżanowskiego i Antoniego Górskiego[1]. Pismem Klubu stał się „Ruch Społeczny”[2]. Zgromadzone wokół niego środowisko stanowili głównie pracownicy naukowi Uniwersytetu Jagiellońskiego, określani jako konserwatyści młodszej generacji. Z czasem przylgnęły do nich określenia "neokonserwatystów" i "neostańczyków". Współpracowali ze „stańczykami”, choć jednocześnie zakwestionowali niektóre elementy ich wcześniejszej polityki. Za cel stawiali sobie opracowanie nowej doktryny dla stronnictwa konserwatywnego, odpowiedniej wobec zmieniających się warunków politycznych i społecznych[1]. W przeciwieństwie do poprzedniego pokolenia konserwatystów, byli otwarci na współpracę z nowymi ruchami politycznymi, jak ludowcy czy socjaliści, zdając sobie sprawę z braku szerszej bazy społecznej swojego stronnictwa. Zwalczali natomiast Narodową Demokrację. Zwracali szczególną uwagę na kwestie gospodarcze, domagali się przeprowadzenia reform społecznych. Z grona "neokonserwatystów" rekrutowało się kolejne pokolenie konserwatystów krakowskich, z którego wyszli przywódcy Stronnictwa Prawicy Narodowej[2][3][4].

Członkowie Klubu: Stanisław Estreicher, Jan Kanty Fedorowicz, Antoni Górski, Piotr Górski, Jan Hupka, Władysław Leopold Jaworski, Jan Franciszek Konopka, Adam Krzyżanowski, Juliusz Leo, Józef Popowski, Rudolf Starzewski, Tadeusz Starzewski.

Przypisy

  1. ↑ a b Klub Konserwatywny, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-04-02].
  2. ↑ a b Szymon Rudnicki, Działalność polityczna polskich konserwatystów 1918-1926, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1980, s. 21.
  3. ↑ W. Feldman, Dzieje polskiej myśli politycznej. 1864–1914, Kraków–Warszawa 1933, ss. 205-209.
  4. ↑ B. Szlachta, Z dziejów polskiego konserwatyzmu, Kraków 2000, ss. 154–155.