Klucz kielecki

Klucz kielecki – klucz dóbr, jedno z najstarszych i największych uposażeń kapituły krakowskiej. W rękach biskupich znalazł się prawdopodobnie na przełomie XI i XII wieku. W XV wieku obejmował miasto Kielce i 29 wsi[1]: Radlin, Skorzeszyce, Suków, Tumlin, Wola Jachowa, Zagnańsk, Bęczków, Bilcza, Ćmińsk, Czarnów Mniejszy, Czarnów Większy, Daleszyce, Domaszowice, Górno, Klatki, Kowale, Kostomłoty, Krajno, Lechów, Mącice, Brzeziny, Mójcza, Nida, Niestachów, Niechwalów, Posłowice (łącznie 364 łany). W jego granicach znajdowało się ponadto 11 zagród, 14 młynów, karczma, 17 stawów oraz 4 folwarki[2]. Uchwałą Sejmu Czteroletniego klucz przekazany został na własność skarbu państwa. Liczył wtedy 40 tys. mórg, z czego 30 proc. stanowiły obszary leśne[3].

Przypisy

  1. ↑ Archiwa, biblioteki i muzea kościelne, t. 73–74, Katolicki Uniwersytet Lubelski 2000, s. 401.
  2. ↑ Marta Pieniążek-Samek: Tributum gratitudinis reddo: fundacje artystyczne na terenie Kielc w XVII i XVIII wieku. Studium z historii kultury, Kieleckie Towarzystwo Naukowe, 2005, s. 46.
  3. ↑ Jerzy Piwek: Ekonomika kielecka w latach 1789-1864, Wyższa Szkoła Biznesu i Przedsiębiorczości, 2002, s. 177.
Klucze dóbr biskupstwa krakowskiego w I Rzeczypospolitej

Bishopcoa.png

Media użyte na tej stronie

Bishopcoa.png
Autor: unknown, Licencja: CC-BY-SA-3.0