Kmieć

Kmieć (łac. cmetos, cmetones[1], kmetho) – w czasach nowożytnych pojęcie to oznaczało zamożnego gospodarza – używane potocznie jako synonim chłopa[2][3].

Dawne znaczenia

W XI-XII wieku słowo to oznaczało dostojników książęcych[3], możnych.

W XIV i XV wieku słowo to oznaczało chłopów, którzy mieli własne gospodarstwo o powierzchni przynajmniej 1 łana[3] ziemi; w zamian za co musieli płacić panu feudalnemu czynsz lub wykonywać prace rolne na jego ziemi. Początkowo 1 dzień, a w końcu nawet 10 dni w miesiącu[4]. W 1767 r. na wsi śląskiej kmiecie stanowili 36%, zagrodnicy 49% i chałupnicy 15%[5].

Etymologia

Pochodzenie słowa nie jest ustalone, spotyka się następujące hipotezy:

Zobacz też

Przypisy

  1. Marcin Kromer, Polska, czyli o położeniu, obyczajach, urzędach Rzeczypospolitej Królestwa Polskiego, s. 64., 1853.
  2. „Słownik Języka Polskiego”, Tom 2., PWN, Warszawa, 1978-1993, nadzór: prof. dr Mieczysław Szymczak.
  3. a b c Encyklopedia popularna, PWN & Świat Książki, Warszawa 1998.
  4. Antoni Mączak. Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. Warszawa 1981, T. 2, s. 34.
  5. Krzysztof Groniowski. Uwłaszczenie chłopów w Polsce. Warszawa 1976, s. 37.
  6. „Szkice i drobiazgi historyczne”, Jan Karol Kochanowski, Warszawa, 1908.
  7. A. Bańkowski „Słownik etymologiczny języka polskiego”, t.1 A–K

Linki zewnętrzne