Know-how

Know-how, z ang. „wiedzieć jak”[1] – oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i przeprowadzonych testów, o niejawnym, istotnym i określonym charakterze[2].

Definicje prawne

Definicja przyjęta przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu jako know-how określa całokształt wiadomości, czyli fachowej wiedzy oraz doświadczeń w zakresie technologii i procesu produkcyjnego dla określonego wyrobu.

W prawie Unii Europejskiej definicja know-how zawarta jest w Rozporządzeniu Komisji (UE) Nr 316/2014 z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii. Stanowi ona, że know-how oznacza pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

  • niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;
  • istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz
  • zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności[2].

Know-how w prawie polskim

Umowa know-how upoważnia do korzystania z określonych praw podmiotowych. Jedna ze stron (przekazujący, dostawca, udzielający) zobowiązuje się do przekazania drugiej (zamawiającemu, odbiorcy) wiedzy technicznej lub organizacyjnej o charakterze poufnym lub tajnym, bezpośrednio użytecznej w działalności gospodarczej w zakresie określonym w umowie.

Cechy charakterystyczne:

  • przedmiotem umowy jest obrót wiedzą techniczną o poufnym charakterze,
  • dotyczy jedynie dóbr niematerialnych,
  • nie przenosi praw majątkowych,
  • w prawie polskim jest to umowa nienazwana – możliwość jej zawarcia wynika z zasady swobody umów (art. 3531 kodeksu cywilnego),
  • jest umową odpłatną, wzajemną, dwustronnie zobowiązującą.

Dobrami chronionymi umową know-how mogą być np.:

  • nieopatentowane wynalazki,
  • niezarejestrowane wzory użytkowe,
  • informacje techniczne dot. stosowania patentów lub wzorów użytkowych,
  • doświadczenie administracyjne i organizacyjne związane z własnością przemysłową.

W związku z tym umowa ta może stanowić uzupełnienie ochrony przewidzianej prawem na dobrach niematerialnych (własność przemysłowa: patenty, wzory użytkowe, także takie, które nie posiadają zdolności patentowej).

Prawa i obowiązki stron

Udzielający know-how ma obowiązek:

  • udostępnić wiadomości będące przedmiotem umowy,
  • umożliwić korzystanie z przedmiotu umowy (dostarczenie odpowiedniej dokumentacji technicznej, przeszkolenie specjalistów kontrahenta, montaż urządzeń itp.).

Odbiorca know-how ma obowiązek:

  • utrzymać wiadomości w tajemnicy,
  • wypłacić wynagrodzenie za korzystanie z przedmiotu umowy,
  • może zostać też nałożony obowiązek udzielenia gwarancji, zabezpieczenia lub zapewnień co do wartości i efektów ekonomicznych know-how.

Przypisy

  1. ↑ KNOW HOW [Wiedzieć Jak]. W: Krzysztof B. Matusiak: Innowacje i transfer technologii. Słownik pojęć. Warszawa: Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości, 2011, s. 139. ISBN 978-83-7633-164-5. (pol.).
  2. ↑ a b Rozporządzenie Komisji (UE) nr 316/2014 z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii (CELEX: 32014R0316).