Kościół Świętego Krzyża w Istebnej

Kościół Pw. Podwyższenia Krzyża Świętego
w Istebnej

156/60 (R/555/59) z dnia 27.02.1960 r. oraz A-265/78 z 25.01.1978 r.[1] A/1037/22 z dnia 31.08.2022 (woj. śląskie)[2]
kościół parafialny
Kościół Świętego Krzyża w Istebnej-Kubalonce
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Istebna
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Podwyższenia Krzyża Świętego w Istebnej
Wezwanie	Podwyższenia Krzyża Świętego
Wspomnienie liturgiczne	14 września
Historia Data zakończenia budowy 1779
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno
Położenie na mapie gminy Istebna Kościół Pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Istebnej
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Istebnej
Położenie na mapie województwa śląskiego Kościół Pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Istebnej
Położenie na mapie powiatu cieszyńskiego Kościół Pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Istebnej
49°36′04,18″N 18°53′48,21″E/49,601161 18,896725

Kościół Świętego Krzyża w Istebnej – zabytkowy kościół katolicki znajdujący się w pobliżu osiedla Kubalonka w Istebnej. Położony nieco poniżej siodła przełęczy, po jej południowej stronie, tuż ponad drogą z Wisły do Istebnej. Jest kościołem parafialnym parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Kubalonce.

Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli beskidzkiej.

Wnętrze świątyni

Kościół został wybudowany w 1779 r. dla parafii w Przyszowicach koło Gliwic, gdzie pełnił funkcję kościoła przycmentarnego. Uszkodzony poważnie podczas wojny w 1945 r., został odbudowany w latach 1947–1949. M. in. zniszczeniu uległa polichromia^[3]. W obecne miejsce przeniesiony w latach 1957–1958. Do 1967 r. pełnił funkcję placówki muzealnej, mieszczącej ekspozycję sztuki sakralnej z terenów Górnego Śląska. W 1971 r. ustanowiono przy nim rektorat, a od 1983 r. jest kościołem parafialnym.

Drewniany, konstrukcji zrębowej, jednonawowy, bezwieżowy, z prezbiterium zwróconym w kierunku północnym. Nakryty dwuspadowym dachem gontowym z wydatnymi okapami, łączącymi się od frontu z drewnianym ogrodzeniem. Kruchta od frontu nawy, kryta skośnym dachem. Na kalenicy barokowa wieżyczka na sygnaturkę. Wyposażenie barokowe z XVII i XVIII wieku. Ołtarz główny barokowy z 1779 r., starsza ambona barokowa z 1697 r. z płaskorzeźbami, przedstawiającymi czterech Ewangelistów. Zachowane ławki z k. XVII w. Stacje Drogi Krzyżowej z XIX w. W latach 1988 i 2001 padł ofiarą włamań, podczas których skradziono szereg elementów wyposażenia^[3].

Przypisy