Kościół Świętej Trójcy w Tykocinie

Kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej
w Tykocinie

114 (120) z dnia 30.04.1958 r.[1]
kościół parafialny
Kościół parafialny w Tykocinie
Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Miejscowość	Tykocin
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie
Wezwanie	Świętej Trójcy
Historia Data zakończenia budowy 1742-1749
Dane świątyni Architekt Jan Henryk Klemm
Położenie na mapie Tykocina Kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie
Położenie na mapie województwa podlaskiego Kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie
Położenie na mapie powiatu białostockiego Kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie
Położenie na mapie gminy Tykocin Kościół p.w. Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie
53°12′27,42″N 22°46′26,41″E/53,207617 22,774003

Kościół parafialny pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie oraz zespół klasztorny pomisjonarski został wzniesiony z fundacji hetmana Jana Klemensa Branickiego i jest wiązany z twórczością Jana Henryka Klemma. Kościół powstał w dwóch etapach. Budowę rozpoczęto w roku 1742, a wieże powstały pod koniec roku 1748^[2].

Kościół Trójcy Przenajświętszej – widok znad rzeki Narew

Architektura

Późnobarokowy kościół zamyka wschodnią ścianę Dużego Rynku w Tykocinie, jest budowlą typu bazylikowego, z okazałą elewacją frontową określaną jako fasada parawanowa. Charakterystycznie dla tego regionu pokryty jasnożółtym tynkiem glinowym oraz czerwonym pokryciem dachowym. Po obu stronach elewacji frontowej znajdują się dwie wieże połączone z korpusem kościoła łukami i arkadami w kształcie półkolistych skrzydeł wykończonych w części dachowej misternie wykonanymi rzeźbami. Dziedziniec świątyni zamknięty jest od czoła żelaznym ogrodzeniem i bramą zdobioną popiersiami czterech ewangelistów.

Wyposażenie

Ołtarz główny

Trójnawowe wnętrze kościoła zdobią polichromie ścienne z 1749 r. wykonane przez Sebastiana Ecksteina. Barokowo-rokokowy ołtarz główny z ok. 1750 r. jest pozłacany i bogato zdobiony. W bocznych nawach, znacznie mniejszych i wspartych na czterech potężnych filarach, znajduje się sześć ołtarzy również polichromowanych i złoconych.

Wszystkie obrazy w nawach bocznych namalowane zostały przez Szymona Czechowicza. Na ścianach po obu stronach wejścia dwa portrety małżonków Branickich, Jana Klemensa i Izabeli z Poniatowskich autorstwa Augusta Mirysa – nadwornego malarza Branickich. Polichromie sklepień nawy głównej i naw bocznych są dziełem Władysława Drapiewskiego z lat 1910 – 1912 wykonanymi zgodnie z trendami malarstwa XVIII w. Konfesjonały, bogato zdobiona ambona i chrzcielnica pochodzą z ok. 1750 r.

Nad kruchtą rozciąga się balkon chóralny z rokokowymi organami. Zbudowane one zostały około 1760 r. podobnie jak towarzyszący kościołowi zespół klasztorny z fundacji Jana Klemensa Branickiego. Organy odrestaurowane zostały w latach 1997-1999.

W kościele znajduje się kielich, którego papież Jan Paweł II używał w czasie mszy świętej podczas swojej pielgrzymki do Łomży w 1991 r. Kielich od 2 kwietnia 2005 (dnia śmierci papieża) jest używany przy odprawianiu mszy w największe uroczystości kościelne.

Otoczenie

Tuż za kościołem znajduje się plebania przeznaczona przez misjonarzy na seminarium duchowne, a obecnie plebanię parafii rzymskokatolickiej.

Galeria

Przypisy