Kościół św. Barbary i św. Maurycego w Inowrocławiu

Kościół św. Barbary i św. Maurycego

kościół parafialny kościół garnizonowy
Widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Miejscowość	Inowrocław
Adres	aleja Mikołaja Kopernika 16, 88-100 Inowrocław
Wyznanie	katolickie
Kościół	Kościół katolicki
Parafia	św. Barbary i św. Maurycego
Wezwanie	św. Barbary i św. Maurycego
Wspomnienie liturgiczne	4 Grudnia 22 września
Historia Data rozpoczęcia budowy 1927 Data zakończenia budowy 1933 Data poświęcenia 2 lipca 1933
Dane świątyni Styl neoklasycystyczny Architekt Marian Andrzejewski Świątynia • materiał bud. • cegła Kopuła • liczba kopuł 1 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 13 2
Położenie na mapie Inowrocławia Kościół św. Barbary i św. Maurycego
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół św. Barbary i św. Maurycego
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego (c) SANtosito, CC BY-SA 4.0 Kościół św. Barbary i św. Maurycego
Położenie na mapie powiatu inowrocławskiego Kościół św. Barbary i św. Maurycego
52°47′53,07″N 18°14′56,01″E/52,798075 18,248892

Kościół świętej Barbary i świętego Maurycego – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Wojsk Lądowych Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego.

Historia

Budowę świątyni rozpoczęto 13 sierpnia 1927 roku, kościół został konsekrowany 2 lipca 1933 roku przez Biskupa Polowego Wojska Polskiego Józefa Gawlinę. W uroczystości uczestniczyli generałowie Stefan Pasławski i Wiktor Thommée, żołnierze razem z dowódcą 59 pułku Piechoty Wielkopolskiej, pułkownikiem Bolesławem Mirgałowskim. Tłumnie przybyli mieszkańcy Inowrocławia razem z prezydentem Apolinarym Jankowskim. Na uroczystość przyjechał także wojewoda poznański hrabia Roger Adam Raczyński.

Architektura

Prezbiterium

Świątynia nosząca wezwanie świętych Barbary i świętego Maurycego - patronów żołnierzy została wzniesiona w stylu klasycyzującego modernizmu. Wzorem dla projektanta budowli, architekta Mariana Andrzejewskiego z Poznania, był kościół ewangelicko-augsburski w Warszawie, wybudowany w latach 1777-1781 przez architekta Szymona Bogumiła Zuga. Mury świątyni były stawiane przez budowniczego z Inowrocławia, Franciszka Dźwikowskiego.

Kościół to budowla nieorientowana, zaplanowana centralnie na rzucie krzyża greckiego z eliptyczną rotundą przy skrzyżowaniu naw, nakrytą monumentalną kopułą zakończoną latarnią, do złudzenia przypominającą swoją formą żołnierski hełm. Na kopule są umieszczone owalne okna w stylu neobarokowym. Pomiędzy ramionami krzyża znajdują się zaokrąglone cztery kapliczki, z których jedna pełni funkcję zakrystii świątyni. Kopuła budowli i dachy kapliczek były nakryte płytkami eternitowymi, z kolei mała wieżyczka na kopule nakryta była blachą cynkową. W latach późniejszych płytki eternitowe oraz blacha cynkowa wieżyczki zostały zastąpione blachą miedzianą^[1].

Organy

Organy zostały wybudowane w 1917 roku przez renomowaną świdnicką firmę organmistrzowską Schlag & Söhne.

Dyspozycja instrumentu^[2]

Przypisy