Kościół św. Karola Boromeusza w Wołowie

Kościół św. Karola Boromeusza

A/2666/1190[1] z dnia 10.12.1964
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Wołów
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	św. Karola Boromeusza
Historia Data rozpoczęcia budowy 20 lipca 1713 Data zakończenia budowy 1724 Data poświęcenia 1 sierpnia 1730 Aktualne przeznaczenie świątynia katolicka
Dane świątyni Styl barok Świątynia • materiał bud. • cegła Liczba naw 1
Położenie na mapie Wołowa Kościół św. Karola Boromeusza
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół św. Karola Boromeusza
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół św. Karola Boromeusza
Położenie na mapie powiatu wołowskiego Kościół św. Karola Boromeusza
Położenie na mapie gminy Wołów Kościół św. Karola Boromeusza
51°20′14,00″N 16°38′53,20″E/51,337222 16,648111

Kościół parafialny pw. św. Karola Boromeusza w Wołowie.

Historia

Z powodu ostatecznego przyznania luteranom jedynego i największego kościoła w Wołowie (pw. św. Wawrzyńca) na mocy ugody z Altranstadt w 1707 r., katolicy w Wołowie zostali pozbawieni własnej świątyni. Wówczas, przy pomocy zakonu karmelitów z Głębowic oraz panującego rodu cesarskiego Habsburgów, zaczęto wznosić w mieście klasztor i kościół zakonu karmelitów, który miał prowadzić rekatolicyzację regionu^[2].

20 lipca 1713 r. dokonano uroczystego poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę klasztoru, uczynił to ówczesny opat cystersów lubiąskich Ludwik Banek. Budowę klasztoru i kościoła zakończono w 1724 r., a konsekracja kościoła odbyła się 1 sierpnia 1730 r. Kościół i klasztor spłonął podczas wielkiego pożaru miasta w 1781 r., a po 1785 r. został odbudowany, dodano również organy. W 1791 r. zawieszono na wieży mały dzwon. Obecny zawieszono w 1926 r. nadając mu imię patrona kościoła^[2].

23 listopada 1810 r. na mocy edyktu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III nastąpiła sekularyzacja klasztoru i kościoła. W 1812 r. kościół został przekazany parafii katolickiej wraz z północnym skrzydłem klasztoru. Pomieszczenia poklasztorne po wschodniej stronie zostały przebudowane i zamienione na pruskie koszary wojskowe^[2].

Opis

Wnętrze kościoła

Kościół to budowla jednonawowa z rzędami bocznych kaplic, na planie prostokąta, główna nawa posiada cztery przęsła oddzielone łukiem tęczowym od niższego i węższego prezbiterium. Sklepienie kolebkowe. Przy prezbiterium znajdują się empory z podwójnymi oknami. Główną zachodnią elewację barokowego kościoła, zwieńczoną potrójnym szczytem, zdobią umieszczone w niszach figury: prorokini Anna i starzec Symeon. Na osi środkowej znajduje się barokowy portal. Nad wejściem do kościoła umieszczono dwa herby: Habsburgów i Zakonu Karmelitów. Kościół jak wiele budowli barokowych nie posiada wieży, lecz ma jedynie drewnianą sygnaturkę. Jednym z ciekawszych zabytków klasztoru jest późnogotycka figura N.M.Panny umieszczona nad furtą klasztorną (wejściem bocznym), pochodząca prawdopodobnie z XV wieku.

Rokokowy ołtarz główny ozdabia obraz Apoteoza św. Karola Boromeusza z 1721 r. (malarz: Jeremiasz Józef Knechtel)^[2].

Przypisy