Kościół św. Katarzyny w Lubominie

Kościół Świętej Katarzyny

261 (L/28) z 11.10.1957[1]
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Lubomino
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Katarzyny
Wezwanie	św. Katarzyny
Wspomnienie liturgiczne	25 listopada
Historia Data rozpoczęcia budowy 1340 Data zakończenia budowy 1370 Data zniszczenia • przez 1807 pożar Data odbudowy 1875
Dane świątyni Styl gotycki Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Lubomino Kościół Świętej Katarzyny
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Świętej Katarzyny
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Kościół Świętej Katarzyny
Położenie na mapie powiatu lidzbarskiego Kościół Świętej Katarzyny
54°04′01,7″N 20°14′19,2″E/54,067139 20,238667

Kościół Świętej Katarzyny – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Orneta archidiecezji warmińskiej.

Obecna budowla została zbudowana w latach 1340–1370. Wieża wzniesiona została wtedy tylko w dolnej kondygnacji. Podwyższona została około 1480 roku. W 1807 roku kościół został zniszczony przez pożar – ocalały tylko mury obwodowe. Odbudowano go w następnych latach i został konsekrowany w 1875 roku przez biskupa Filipa Krementza pod wezwaniem św. Katarzyny i Przemienienia Pańskiego. W 1922 roku budowla przeszła gruntowną renowację.

Jest to świątynia orientowana, salowa, murowana, wzniesiona z cegły, wybudowana na planie wydłużonego prostokąta. Do korpusu budowli są dobudowane: zakrystia od strony północnej, kruchta od strony południowej i kwadratowa wieża od strony zachodniej. W przyziemiu wieży jest umieszczona kruchta z ostrołukowym portalem. Wyższe kondygnacje są ozdobione ślepymi arkadami ostrołukowymi i rozdzielone od siebie wgłębionymi fryzami. Górna kondygnacja wieży posiada przekrój ośmioboczny. Jest zwieńczona dachem namiotowym. Przed wejściem do wieży jest umieszczona płyta kamienna z datą „1771”. Narożniki korpusu nawowego ujęte są przyporami, a ściany podzielone są na zmianę oknami i ostrołukowymi blendami. Na górze znajduje się tynkowany fryz opaskowy. Na kalenicy dachu znajduje się wieżyczka na sygnaturkę razem z chorągiewką, na której jest umieszczona data „1922”. Wnętrze jest nakryte płaskim stropem^[2].

Przypisy