Kościół św. Kazimierza Królewicza w Krakowie (ul. Reformacka)

Kościół św. Kazimierza Królewicza

A-87 z dnia 25 lutego 1931[1]
kościół klasztorny reformatów
Kościół i klasztor, widoczny dzwonek za konających.
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Kraków
Adres	ul. Reformacka 4
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Kazimierza
Sanktuarium św. Kazimierza	od
Wezwanie	św. Kazimierza
Wspomnienie liturgiczne	4 marca
Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki	Wizerunek Pana Jezusa Miłosiernego
Historia Data zakończenia budowy 1672
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy • wezwania ołtarzy bocznych 7 św. Piotra z Alkantary, św. Antoniego z Padwy, św. Franciszka, Pana Jezusa Miłosiernego, św. Kazimierza, NMP Liczba naw 1 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 18 2
Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie Kościół św. Kazimierza Królewicza
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół św. Kazimierza Królewicza
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kościół św. Kazimierza Królewicza
Położenie na mapie Krakowa Kościół św. Kazimierza Królewicza
50°03′53,6″N 19°56′10,7″E/50,064889 19,936306

Katakumby - trumna ze zwłokami O. Sebastiana Wolickiego

Kościół św. Kazimierza Królewicza – rzymskokatolicki kościół konwentualny wraz z klasztorem reformatów znajdujący się w Krakowie na Starym Mieście przy ul. Reformackiej 2–4.

Historia

Reformaci przybyli do Polski w 1622, w Krakowie na przedmieściu Garbary osiedlili się w 1625. Kościół ukończono w 1640 dzięki ofiarności Zuzanny Amendówny, która przekazała w testamencie z 1644 także zachowany do dziś w ołtarzu bocznym słynący cudami obraz Madonny. Ten pierwszy kościół Reformatów spłonął w czasie potopu szwedzkiego.

W 1658 zakonnicy osiedlili się przy dzisiejszej ulicy Reformackiej w dworku podarowanym im przez Stanisława Warszyckiego kasztelana krakowskiego. W 1666 biskup sufragan Mikołaj Oborski poświęcił kamień węgielny pod obecną świątynię. Głównym dobroczyńcą kościoła i klasztoru był Franciszek Szembek starosta biecki i kasztelan kamieniecki. Konsekracji nowej barokowej świątyni dokonał w 1672 także bp Mikołaj Oborski.

Architektura, wyposażenie

W szczycie fasady trzy płytkie półkoliście zamknięte wnęki z barokowymi płaskorzeźbami świętych: Kazimierza królewicza, Antoniego i Piotra Alkantary. We wnętrzu kościoła późnobarokowe ołtarze pochodzące z lat 1745–1748. W ołtarzu głównym zgodnie z regułą zakonu reformatów umieszczany jest zawsze krucyfiks. Patron kościoła św. Kazimierz ma swój wizerunek w bocznym ołtarzu (pierwszym po lewej stronie) obraz ten powstał najprawdopodobniej w latach 1660–1670 i uważany jest za dzieło gdańskiego malarza Daniela Schultza. W latach późniejszych nad obrazami do ołtarzy bocznych pracowali: Michał Stachowicz malując wizerunek św. Katarzyny Aleksandryjskiej w 1800 oraz Wojciech Eljasz-Radzikowski w 1842 malując Wizję św.Antoniego oraz wizerunek św. Piotra z Alkantary. Malowidła na sklepieniu kościoła pochodzą z 1904 i są dziełem Aleksandra Mroczkowskiego.

W 1901 roku po prawej stronie nawy dobudowano kaplicę. W ołtarzu umieszczono najstarszy, zachowany jeszcze z pierwszego kościoła, obraz Pana Jezusa Miłosiernego.

Dzwonek

Na ścianie klasztoru zachował się dzwonek za konających (takimi dzwonkami dzwoniono, kiedy umierał ktoś bliski), zawieszony na drewnianej konstrukcji nakrytej daszkiem. Poniżej tablica z czarnego marmuru odnosząca się do fundacji dzwonka w 1750.

Krypty

W podziemiach kościoła znajdują się krypty w których pochowani są zmarli od 1672 r. W kryptach pochowano tysiąc osób – zakonników oraz osoby świeckie. W podziemiach znajduje się około 60 trumien. Kilka trumien przykrytych jest szklanymi wiekami zamontowanymi w latach 70. XX wieku.

Stacje drogi krzyżowej

Parcela po przeciwnej stronie ulicy Reformackiej przekazana zakonowi w 1735 używana była jako cmentarz. Mur oddzielający ten teren od ulicy został wzniesiony w 1863. Dzisiaj pozostały tutaj stacje drogi krzyżowej w formie kapliczek z głębokimi wnękami na obrazy. Obrazy Męki Pańskiej malował Michał Stachowicz w latach 1814–1816. Między stacjami wmurowane są tablice epitafijne z czarnego marmuru. Wśród nich jest tablica Małgorzaty z Kobylickich Stachowiczowej (zm. 1822), żony wspomnianego malarza Michała Stachowicza.

• 

  Wejście do kościoła

• 

  Wnętrze

• 

  Wnętrze widziane od strony ołtarza głównego

• 

  Główny ołtarz

• 

  Polichromie na sklepieniu wykonane przez Aleksandra Mroczkowskiego w 1904 roku

• 

  Kaplica Pana Jezusa Miłosiernego

• 

  Stacje drogi krzyżowej

Przypisy

Bibliografia

• Katalog zabytków sztuki w Polsce, miasto Kraków, Kościoły i klasztory śródmieścia 2, pod redakcją Adama Bochnaka i Jana Samka, wyd. PAN, Warszawa 1978.

Linki zewnętrzne

• Podziemia klasztoru. ofm.krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-23)].
• Organy
• Kościół i krypty – opis i zdjęcia. wawel.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-04)].