Kościół św. Ludwika we Włodawie

Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie
A/168 z dnia 21.08.1956 i 31.01.1967
kościół parafialny
Kościół św. Ludwika we Włodawie
Państwo	Polska
Miejscowość	Włodawa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Ludwika we Włodawie
Wezwanie	św. Ludwik IX
Historia Data rozpoczęcia budowy 1739 Data zakończenia budowy 1752 Aktualne przeznaczenie diecezja siedlecka
Dane świątyni Styl barok Architekt Paweł Antoni Fontana Świątynia • materiał bud. • cegła Organy • liczba głosów • liczba manuałów 19 [1] 2
Położenie na mapie Włodawy Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie
Położenie na mapie powiatu włodawskiego Kościół pod wezwaniem. św. Ludwika we Włodawie
51°32′46,3″N 23°33′28,3″E/51,546194 23,557861

Kościół pw. św. Ludwika – murowany kościół parafialny we Włodawie. Wzniesiony w latach 1739-1752. Fundatorem kościoła w podziękowaniu za ocalenie z rąk przeciwników politycznych podczas zamachu na jego życie, w drodze do Króla do Warszawy był hetman wielki litewski Ludwik Konstanty Pociej. Wraz z kościołami w Chełmie i Lubartowie należy do grupy późnobarokowych świątyń ziemi lubelskiej, zaprojektowanych przez Pawła Antoniego Fontanę. Budowniczym świątyni był Tomasz Rezler.

Konstrukcja

Ośmioboczny, wpisany rzutem w elipsę korpus ujmują od frontu dwie czworoboczne, lekko wysunięte wieże fasady, zwieńczone dekoracyjnymi hełmami z kopułkami, zaś od drugiej strony zamyka go prostokątne prezbiterium. Podziały ścian zewnętrznych zdwojonymi pilastrami i przełamującymi się belkowaniami jest szczególnie plastyczny na fasadzie, zwracającej uwagę bogatymi obramieniami otworów okiennych i nisz. Nawa nakryta łamanym kopulastym dachem z ażurową kolumnowa latarnią, wewnątrz otwarta wysokimi arkadami do prezbiterium, chóru muzycznego i ramion transeptu, zaś niższymi – do czterech kaplic usytuowanych na przekątnych.

Wyposażenie wnętrza

Całe wnętrze pokryte jest późnobarokową polichromią wykonaną w latach 1780-1786 prawdopodobnie przez Gabriela Sławińskiego i Antoniego Dobrzeniewskiego. Wyposażenie jednolicie rokokowe z lat 1781-1786, zwracające uwagę świetną snycerką figuralną i ornamentalną z warsztatów Macieja Polejowskiego i Michała Filewicza: Polejowskiemu przypisuje się figury czterech doktorów Kościoła, a do dzieł wykonanych przez warsztat Filewicza zalicza się ołtarz, chrzcielnicę i rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego^[1].

Galeria

• 

  Dziedziniec

• 

  Krypty

• 

  Fragment wnętrza

• 

  Nawa główna i ołtarz

• 

  Sklepienie nawy

• 

  Organy

• 

  Witraż w prezbiterium

• 

  Ambona

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy ZygmuntJ.Z. Łoziński Jerzy ZygmuntJ.Z., Pomniki sztuki w Polsce. Tom I. Małopolska, Jerzy ZygmuntJ.Z. Łoziński (ilust.), Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1985, s. 470-471, ISBN 83-213-3004-5, ISBN 83-213-3005-3, OCLC 830193323 .