Kościół św. Marcina w Szebniach

Kościół św. Marcina

A-87 z dnia 05.01.1961[1]
Kościół nieczynny kultowo
Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Szebnie
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Marcina w Szebniach
Wezwanie	św. Marcina
Historia Data zakończenia budowy 1605
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno modrzewiowe Ołtarz • liczba ołtarzy 3
Położenie na mapie gminy wiejskiej Jasło Szebnie, kościół św. Marcina
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Szebnie, kościół św. Marcina
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Szebnie, kościół św. Marcina
Położenie na mapie powiatu jasielskiego Szebnie, kościół św. Marcina
49°45′41,8″N 21°35′50,9″E/49,761611 21,597472

Kościół św. Marcina w Szebniach – kościół rzymskokatolicki pw. św. Marcina, wzniesiony w 1605, znajdujący się w Szebniach.

Po wybudowaniu nowego kościoła od 2003 świątynia nieczynna kultowo. Obiekt włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia

Pierwszy kościół w Szebniach powstał w 1326. Potem zbudowano jeszcze cztery świątynie i wszystkie spłonęły. Zachowany do dzisiaj wzniesiono w 1605. Odnawiany w 1759. W 1794 przeszedł gruntowny remont wsparty przez Gorajskich ówczesnych właścicieli wsi. Mosiężny żyrandol-pająk, rzeźbę św. Antoniego, obraz św. Teresy, nowy ornat i drugi dzwon zakupiono w 1820. Poświęcony został przez biskupa przemyskiego Franciszka Wierzchlejskiego 29 czerwca 1855. W 1894 z inicjatywy proboszcza Władysława Sarny znacznie przebudowano świątynię. Rozebrano grożącą zawaleniem wieżę-dzwonnicę, przedłużono nawę i dostawiono przybudówki po bokach nawy i prezbiterium. Postawiono nową murowaną dzwonnicę. W 1943 nową dekorację malarską stylizowaną na ludowo wykonał prof. Jan wodyński. Podczas walk frontowych w styczniu 1945 kościół został poważnie uszkodzony. W lutym 1945 naprawiono dach i ściany, a rok później ołtarze. Nową polichromię wykonał w 1957 malarz Stanisław Szmuc. W 1960 zainstalowano organy czeskiej firmy Riegera pochodzące z kościoła jezuitów w Tarnopolu. Kapitalny remont budowli przeprowadzono w latach 2012–2013.

• 

  Elewacja wschodnia
• 

  Wnętrze
• 

  Od strony zachodniej

Architektura i wyposażenie

Jest to budowla konstrukcji zrębowej, nieorientowana. Świątynia składa się z trzech części. Do trójbocznie zamkniętego prezbiterium od strony wschodniej przylega zakrystia, a od zachodniej murowany skarbczyk. Do szerokiego korpusu nawowego z węższą częścią dostawioną w 1894 przylegają: od północy przylega kwadratowy przedsionek, a od strony zachodniej dwa przedsionki połączone podcieniem na słupach. Dachy dwuspadowe pokryte blachą z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną latarnią. Ściany oszalowane pionowo deskami z listwowaniem, wzmocnione lisicami.

Wnętrze nakryte stropami płaskimi z fasetą. Ściany i stropy pokryte polichromią figuralno-ornamentalną. XVIII wieczne wyposażenie kościoła ufundowała rodzina Gorajskich: trzy ołtarze, główny z obrazem św. Marcina i figurą Chrystusa na Krzyżu, boczny lewy z obrazem św. Rodziny i boczny prawy z obrazem Serca Pana Jezusa. Pod chórem kropielnica wykonana z jednego kamienia.

Otoczenie

Na terenie przykościelnym, arkadowa murowana dzwonnica z końca XIX w. oraz klasycystyczne nagrobki rodziny Gorajskich.

• 

  Kościół przed remontem (2008)
• 

  Ołtarz główny
• 

  Dzwonnica

Przypisy

Bibliografia

• Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Sebastian Wypych Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2001, ss. 172, 173 ISBN 83-85557-88-1, ISBN 83-85368-79-5
• Władysław Sarna, Opis powiatu jasielskiego ,1908, Jasło, ss. 316-322 ISBN 83-7343-071-7
• Krzysztof Zieliński, Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego, Rzeszów 2015, ss. 272, 273 ISBN 978-83-61577-68-3