Kościół św. Maurycego w Ołomuńcu

Kościół św. Maurycego w Ołomuńcu

Kostel svatého Mořice

Kościół św. Maurycego w Ołomuńcu. Widok na wejście. Po prawej starsza, południowa wieża. Po lewej młodsza
Państwo	Czechy
Miejscowość	Ołomuniec
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	św. Maurycego
Historia Data rozpoczęcia budowy 1412 Data zakończenia budowy 1540
Dane świątyni Świątynia • długość • szerokość • liczba wiernych 42 m 25 m 4000 osób Liczba naw 3
Położenie na mapie Czech (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół św. Maurycego w Ołomuńcu
49°35′42,39″N 17°15′04,46″E/49,595108 17,251239

Wnętrze

Fragment witraża w kościele, przedstawiający herby patronów i fundatorów

Kościół św. Maurycego w Ołomuńcu – późnogotycki, trzynawowy obiekt sakralny znajdujący się w Ołomuńcu, na Morawach w Czechach. Charakterystycznym elementem kościoła są dwie asymetryczne wieże.

Badania archeologiczne, prowadzone w 1973 r. na placu przed kościołem, wykazały w tym miejscu ślady człowieka już z okresu neolitu. Później, co najmniej od X w., istniała tu osada słowiańska, w której centrum znaleziono ślady romańskiej budowli – być może sakralnej, być może mieszkalnej (palatium ówczesnego pana feudalnego?). W XI w. w tym miejscu stanął już na pewno kościół w formie romańskiej rotundy. Pierwsza wzmianka o kościele św. Maurycego pochodzi z 1257 r. Fundatorem tamtej świątyni, zbudowanej jeszcze również w stylu romańskim, był biskup Ołomuńca, Bruno z Schauenburka.

Liczne pożary nawiedzające kościół wymusiły konieczność budowy nowej świątyni, co wykonano w latach 1412–1540. Powstała trzynawowa konstrukcja halowa długości 42 m, szerokości 25 m i wysokości 22 m, opięta od zewnątrz systemem przypór. Każda nawa liczy sześć przęseł i jest zakończona apsydą. Pierwsze trzy przęsła mają sklepienia krzyżowe, trzy następne – późnogotyckie sklepienia sieciowe. Odmienny kształt i wysokość wież kościoła wynika z faktu, że południowa, prostokątna wieża jest najprawdopodobniej pozostałością starej świątyni. Natomiast druga, niższa wieża została wzniesiona wraz z obecnym kościołem, a w jej formie widać już pierwsze zwiastuny architektury Odrodzenia. Renesans przyniósł również dobudowaną w 1574 r. do północnej nawy kościoła kaplicę V. Edelmanna. W XVII wieku, po ustaniu zarazy, w nastawie ołtarzowej złożono relikwie patronki miasta św. Pauliny^[1].

Pożar miasta w 1709 r. spowodował m.in. dobudowanie w 1723 r. do kościoła barokowej kruchty i wymusił wymianę wyposażenia kościoła (stąd wnętrze w stylu barokowym). W XVIII w. dobudowano również barokową kaplicę loretańską z grobowcem rodziny Petrášów (w XIX w. doszło do jej neogotyckiej przebudowy). W latach 1740–1745 kościół wzbogacił się też o sławne dziś organy autorstwa wrocławskiego mistrza, Michaela Englera. Prospekt organowy został ozdobiony przez rzeźbiarza, Filipa Sattlera oraz Johanna Georga Huckha. Organy posiadały 59 rejestrów, 3 klawiatury i 2311 piszczałek. Po rozbudowie, dokonanej w latach 60. XX w. organy te mają 135 rejestrów, 5 manuałów oraz 10400 piszczałek. Należą do największych w Europie i są uznawane za jedne z lepiej brzmiących, co sprawia, że używane są często do nagrań muzyki organowej.

Kościół jest w stanie pomieścić około 4000 osób.

Południowa, starsza wieża jest udostępniona dla turystów. Rozciąga się z niej panorama całego Ołomuńca. Interesujące są równolegle do siebie biegnące dwa ciągi schodów. Na tej wieży znajdują się również dzwony kościelne.

Przypisy

Bibliografia

• Olomouc. Turistický průvodce. B. aut. Wyd. Ediční rada Městského národního výboru v Olomouci, Olomouc 1974;
• Ołomuniec - historyczne miasto i okolice. Wyd.1, Unios CB spol. s. r. o., Czeskie Budziejowice 2005. ISBN 80-86141-65-5;

Linki zewnętrzne

• Wirtualny spacer po kościele. olomoucky-kraj.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-28)].