Kościół św. Michała Archanioła w Woskrzenicach Dużych

Kościół św. Michała Archanioła

A/1335 z dnia 20.08.1997
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Woskrzenice Duże
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Michała Archanioła w Woskrzenicach Dużych
Wezwanie	św. Michała Archanioła
Historia Data zakończenia budowy 1902 Aktualne przeznaczenie czynny kościół
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy wiejskiej Biała Podlaska Kościół św. Michała Archanioła
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół św. Michała Archanioła
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół św. Michała Archanioła
Położenie na mapie powiatu bialskiego Kościół św. Michała Archanioła
52°02′33,6″N 23°15′35,5″E/52,042667 23,259861

Kościół św. Michała Archanioła - parafialny kościół w Woskrzenicach Dużych, wzniesiony w 1902 jako cerkiew prawosławna.

Historia

Parafia unicka w Woskrzenicach Dużych została erygowana w 1613, wtedy też w miejscowości zbudowano pierwszą cerkiew. W 1678 zastąpiono ją nową świątynią, której fundatorami było małżeństwo Jana Karola i Lukrecji Kopciów. Budynek ten istniał przez niecałe trzydzieści lat; w 1695 na jego miejscu została zbudowana kolejna cerkiew, której fundatorem był Karol Stanisław Radziwiłł. W 1855 budynek był remontowany^[1]. Na skutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej parafia w Woskrzenicach Dużych przeszła do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Do 1890 XVII-wieczna cerkiew została rozebrana i zastąpiona nową drewnianą budowlą, częściowo przy użyciu materiału pozostałego po rozbiórce. Konsekracja nowej świątyni prawosławnej miała miejsce w 1902^[1].

Wnętrze kościoła (dawnej cerkwi)

W 1919 budynek został zrewindykowany na rzecz Kościoła rzymskokatolickiego. Początkowo był kaplicą filialną, zaś od 1925 - parafialnym kościołem. W ciągu kolejnych czterech lat odbywał się jego gruntowny remont, w 1938 natomiast odnowiono wieżę. W latach II wojny światowej obiekt ponownie znajdował się w rękach prawosławnych^[1]. Po zakończeniu wojny świątynię na nowo przejęli katolicy, którzy remontowali kościół w latach 1948, 1978 i 1997^[1].

Architektura

Świątynia jest orientowana, wzniesiona w konstrukcji wieńcowej na podmurówce z polnych kamieni, szalowana zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz. Posiada jedną prostokątną nawę, kwadratowy przedsionek i zamknięte trójbocznie pomieszczenie ołtarzowe z zakrystią. Od zachodu w nawie znajduje się chór muzyczny. Budynek kryty jest stropem imitującym kasetony. Okna kościoła są prostokątne lub kwadratowe. Prezbiterium świątyni kryje dach pięciopołaciowy, zaś nawę - dwuspadowy. Nad kalenicą znajduje się sygnaturka^[1]. Dzwonnica kościelna jest budowlą wolno stojącą o konstrukcji słupowo-ramowej, drewnianą, krytą dwuspadowym dachem z krzyżem^[1].

We wnętrzu kościoła znajduje się XVIII-wieczny ołtarz główny z rzeźbami Ewangelistów i obrazem patrona kościoła namalowanym po 1922. Dwa ołtarze boczne również powstały już w dwudziestoleciu międzywojennym, reprezentują styl neoklasycystyczny. Znajdują się w nich obrazy Matki Bożej wzorowany na wizerunku pędzla Correggia oraz świętych Piotra i Pawła. Po 1922 powstała eklektyczna chrzcielnica oraz ambona. Starsze, z początku XX wieku, są krzyż procesyjny oraz żyrandol, natomiast w XVIII wieku powstał zespół rokokowych lichtarzy^[1].

W sąsiedztwie budynku znajduje się cmentarz parafialny.

Przypisy