Kościół Augustiański w Stargardzie

Kościół Augustiański
Augustiner-Klosterkirche
kościół klasztorny, później parafialny
Ilustracja
Kościół Augustiański, na panoramie Stargardu z 1891, stan z 2 poł. XVIII w.
Państwo

 Polska

Miejscowość

Stargard

Wyznanie

protestanckie

Kościół

luterański

Imię

św. Augustyn z Hippony

brak współrzędnych

Kościół Augustiański (niem. Augustiner-Klosterkirche) – kościół, który znajdował się w Stargardzie, w północnej części Starego Miasta, w okolicy dzisiejszych ul. Klasztornej i Prządki. Rozebrany w 1819 roku.

Historia

W 1199 augustianie otrzymali od ks. Kazimierza II ziemie na lewym brzegu Młynówki, jednak fakt ten został potwierdzony dopiero w 1267, wtedy też przystąpiono do budowy klasztoru i kościoła, który w 1311 został konsekrowany. Wielki pożar w 1635, w czasie wojny trzydziestoletniej zniszczył świątynię oraz zabudowania klasztorne. W 1682 odbudowano sam kościół, pozostawiając klasztor w ruinie. Na ich fundamentach w 1805 wzniesiono Gimnazjum Gröninga (niem. Gröningsche Gymnasium).

Od 1806 kościół stanowił magazyn wojsk francuskich (podobnie jak większość miejskich kościołów). W 1819 podjęto decyzję o przekazaniu materiałów z rozbiórki kościoła do utwardzenia dróg.

W latach 2005-2007 na ruinach dawnego kościoła i klasztoru Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Stargardzie przeprowadziło trzy sezony badań archeologicznych.

Architektura

Kościół zbudowany był z cegły. Była to świątynia trójnawowa z jednonawowym prezbiterium, które okalał wieniec kaplic. Mierzyła 75 m długości oraz 21 m szerokości, posiadała sygnaturkę o wys. 48 m.

Bibliografia

Zobacz też

Media użyte na tej stronie

POL Stargard COA.svg
Herb miasta Stargard Szczeciński, zachodniopomorskie
Distinctive emblem for cultural property.svg
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Stargard Augustiański.jpg
Kościół Augustiański, Widok Stargardu wg przerysu Roberta Meyera