Kościół Matki Bożej Różańcowej w Okmianach

Kościół Matki Bożej Różańcowej

A/2255/555 z 17.03.1959
kościół parafialny
Widok na kościół od strony wschodniej
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Okmiany
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Matki Bożej Różańcowej w Okmianach
Wezwanie	Najświętsza Maryja Panna Różańcowa
Historia Data zakończenia budowy 1771 Data zniszczenia 1813 Data odbudowy 1894, 1897 Poprzednie wyznanie ewangelickie (1771–1945)
Dane świątyni Styl neogotyk Świątynia • materiał bud. • cegła, kamień, drewno Wieża kościelna • liczba wież 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy wiejskiej Chojnów Kościół Matki Bożej Różańcowej
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Matki Bożej Różańcowej
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Matki Bożej Różańcowej
Położenie na mapie powiatu legnickiego Kościół Matki Bożej Różańcowej
51°15′18,450″N 15°47′10,288″E/51,255125 15,786191

Kościół Matki Bożej Różańcowej – kościół rzymskokatolicki, dawniej ewangelicki, położony w Okmianach.

Świątynia pochodzi z 1771 roku; służąca gminie ewangelickiej budowla została wzniesiona w miejscu poprzednich kościołów, które były trawione przez pożary. Obiekt, podpalony podczas kampanii napoleońskiej, przeszedł kolejną przebudowę w latach 1894–1897, kiedy to otrzymał istniejącą do dziś wieżę. Po II wojnie światowej świątynia przeszła w ręce katolików.

Okmiański kościół jest jednonawową świątynią wzniesioną na rzucie prostokąta. Budowla składa się z korpusu o konstrukcji szkieletowej, murowanej zakrystii oraz neogotyckiej kamiennej wieży, zlokalizowanej na osi fasady. Od 1953 roku jest głównym kościołem rzymskokatolickiej parafii Matki Bożej Różańcowej w Okmianach.

Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa dolnośląskiego.

Historia

Wybudowana pod koniec XIX wieku neogotycka wieża kościelna

Najstarszy dokument świadczący o istnieniu na terenie Okmian kościoła pochodzi z 1605 roku. Obiekt spłonął podczas pożaru w 1641 roku. Do czasu wybudowania nowej świątyni nabożeństwa odprawiane były na sąsiednim cmentarzu. Wybudowany w ciągu siedmiu lat kolejny kościół przetrwał do 1770 roku, kiedy to pożar strawił zarówno świątynię, jak i całą wieś^[1]. Pod względem wyznaniowym do 1530 roku Okmiany były wsią katolicką; od 1530 lokalne miejsce kultu religijnego było w rękach protestanckich, by w 1702 roku powrócić pod zwierzchnictwo Rzymu. Krótkotrwały okres ponownego katolickiego panowania zakończył się w 1707 roku, kiedy to na mocy ugody altransztadzkiej 121 śląskich kościołów – w tym ten w Okmianach – powróciło w ręce protestantów^[2].

Obecny budynek wzniesiony w konstrukcji szkieletowej datuje się na 1771 rok. Powstał on w wyniku przebudowy dla parafii ewangelickiej dawnego założenia kościelnego^[3]. Do budowy kościoła doszło dzięki inicjatywie właściciela części Okmian – Melchiora Gottlieba Gottschlinga (lub według innych źródeł Christopha von Wiese). W trakcie wojen napoleońskich, w 1813 roku, obiekt spłonął. Podczas długiej odbudowy, ciągnącej się aż do lat 1894–1897, dobudowano od zachodu kamienną wieżę^[2].

Po II wojnie światowej Okmiany zasiedlone zostały przez ekspatriantów z różnych rejonów Polski, głównie wyznania katolickiego. W 1953 roku miejscowa świątynia stała się głównym kościołem rzymskokatolickiej parafii Matki Bożej Różańcowej w Okmianach. Zły stan techniczny budowli spowodował konieczność przeprowadzenia generalnego remontu obiektu. Do 1955 roku m.in. wybudowano od nowa północną ścianę kościoła, zakrystię, a także położono posadzkę^[4].

Architektura

Epitafium Friederike Henriette von Braun, znajdujące się na zewnętrznej ścianie kościoła

Wygląd zewnętrzny

Kościół Matki Bożej Różańcowej w Okmianach to świątynia wzniesiona na rzucie prostokąta. Obiekt składa się z korpusu o konstrukcji szkieletowej, murowanej zakrystii oraz neogotyckiej kamiennej wieży, zlokalizowanej na osi fasady^[5][6].

Na południowej ścianie kościoła zachowały się dwie rokokowe^[6] płyty nagrobne, upamiętniające zmarłą w 1718 roku Annę Elisabeth Ruddun oraz zmarłą w 1744 roku Friederike Henriette von Braun^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Horodecki: Przeszłości okruchy: zabytki i przyroda powiatu legnickiego. Chojnów: Skryba, 2000, s. 53–54. ISBN 83-907755-9-X.

• Bożena Steinborn: Złotoryja, Chojnów, Świerzawa: zabytki sztuki regionu. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1959, s. 125.