Kościół Matki Bożej Zwycięskiej w Rzymie

Kościół Matki Bożej Zwycięskiej
Santa Maria della Vittoria
Kościół tytularny
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym
Via XX Settembre 17[1]

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Kamila de Lellis

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Zwycięskiej”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Zwycięskiej”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Zwycięskiej”
Ziemia41°54′17″N 12°29′39″E/41,904722 12,494167

Kościół Matki Bożej Zwycięskiej w Rzymie (wł. Santa Maria della Vittoria, łac. Sanctae Mariae de Victoria[2]) – barokowa świątynia rzymskokatolicka na Kwirynale, kościół tytularny kard. Seána O’Malleya.

Świątynia ta jest kościołem rektoralnym parafii św. Kamila de Lellis oraz kościołem tytularnym[3].

Lokalizacja

Kościół znajduje się w XVII. Rione RzymuSallustiano przy Via XX Settembre 17.[1]

Historia

Obecny kościół powstał w miejscu starej kaplicy św. Pawła[3]. Teren ten kupili karmelici bosi w 1607 roku z zamiarem wybudowania nowego kościoła i klasztoru[3]. Podczas prac odkryto starożytny posąg (obecnie znany jako Hermafrodyta Borghese), co doprowadziło do zawarcia umowy między zakonnikami a kardynałem Scipione Caffarelli-Borghese, który w zamian za rzeźbę zobowiązał się do finansowania dalszych prac[3]. Budowa rozpoczęła się w 1608 roku pod kierownictwem Carlo Maderno, natomiast od 1624 roku w prace zaangażował się architekt kardynała Borgese Giovanni Battista Soria, który zaprojektował fasadę (wzorując się na fasadzie kościoła św. Zuzanny autorstwa Carlo Maderno)[3]. Klasztor otwarto w 1612, z kolei kościół ukończono w 1626 roku[3]. Początkowo nosił on wezwanie św. Pawła, w nawiązaniu do wcześniejszej kaplicy istniejącej w tym miejscu.[3]. Wezwanie kościoła zmieniono po bitwie na Białej Górze (8 listopada 1620 roku), kiedy to wojska katolickie pokonały czeskich protestantów[3].

Kościół poważnie ucierpiał w pożarze 29 czerwca 1833 roku, zostały wówczas zniszczone freski w apsydzie oraz spłonęła ikona uznawana za cudowną, którą miał przy sobie kapelan karmelita podczas bitwy na Białej Górze[3].

Architektura i sztuka

Plan kościoła oparty jest na krzyżu łacińskim, z centralną kopułą, krótką nawą i apsydą[3].

Obraz na suficie przedstawia Maryję w otoczeniu aniołów oraz upadek z nieba zbuntowanych aniołów, którym przewodzi Lucyfer[3]. Malowidło to, z ok. 1663 roku autorstwa Giovanniego Domenico Cerriniego, jest alegorią bitwy na Białej Górze[3]. Stiukowe anioły i putta na suficie pochodzą z początku XVIII wieku[3]. Fresk w kopule (również autorstwa Cerriniego) kontynuuje tematykę z malowidła na sklepieniu[3].

Wnętrze kościoła
Sufit z malowidłem Giovanniego Domenico Cerriniego z ok. 1663 r.
Malowidła w kopule


Nad ołtarzem głównym jest kopia cudownej ikony Narodzenia zniszczonej w pożarze w 1833 roku.[3] W górnej części apsydy znajduje się XIX-wieczne malowidło przedstawiająca wprowadzenie cudownego wizerunku do Pragi (zastąpiło ono zniszczony w pożarze fresk Celliniego).[3].

Na ścianie nad wejściem znajdują się organy i kantoria autorstwa Mattia de' Rossi[3].

W jednej z kaplic bocznych świątyni znajduje się barokowa grupa rzeźbiarska wykonana przez Giovanniego Lorenzo Berniniego Ekstaza świętej Teresy[4][5].

W zakrystii znajduje się kolekcja sztandarów wojskowych zdobytych podczas bitwy o Ceutę w 1415 roku oraz bitwy pod Wiedniem w 1683[3].

Malowidło w górnej części apsydy
Organy z kantorią
Kaplica Coronaro z Ekstazą św. Teresy Berniniego


Kardynałowie prezbiterzy

Kościół Matki Bożej Zwycięskiej jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sanctae Mariae de Victoria)[6]. Tytuł ten został ustanowiony 23 grudnia 1801 roku.[6]

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Chiesa rettoria santa Maria della Vittoria w serwisie Diocesi di Roma. [dostęp 2018-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-17)]. (wł.).
  2. David M. Cheney: Santa Maria della Vittoria. www.catholic-hierarchy.org, 2015-01-20. [dostęp 2015-10-05]. (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Santa Maria della Vittoria na Churches of Rome. [dostęp 2018-11-15]. (ang.).
  4. A. Bochnak: Historia sztuki nowożytnej. T. II. Warszawa-Kraków: 1985, s. 36.
  5. red. R. Toman: Sztuka baroku. 2004, s. 286.
  6. a b Kościół Matki Bożej Zwycięskiej w Rzymie w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2018-11-15]

Media użyte na tej stronie

Italy location map.svg
Autor: NordNordWest, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Italy (Commons photos) → en-Wikipedia Italy.
Santa Maria della Vittoria in Rome.jpg
Autor: Livioandronico2013, Licencja: CC BY-SA 4.0
Santa Maria della Vittoria in Rome
SM della Vittoria Roma fc01.jpg
Autor: Fczarnowski, Licencja: CC BY-SA 4.0
Barokowy kościół pw. Matki Bożej Zwycięskiej w Rzymie
Italy Lazio location map.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Lazio region (Italy)
Location map Italy Rome.png
Autor: Dr. Blofeld, insert originally by Nordnordwest, Licencja: CC BY-SA 2.0
Map of Rome. Italy

Geographic limits of the map:

  • N: 41.993°
  • S: 41.792°
  • W: 12.308°
  • E: 12.685°
Santa Maria della Vittoria in Rome - Ceiling HDR.jpg
Autor: Livioandronico2013, Licencja: CC BY-SA 4.0
Santa Maria della Vittoria in Rome - fresco in the apse HDR
Cornaro chapel in Santa Maria della Vittoria in Rome HDR.jpg
Autor: Livioandronico2013, Licencja: CC BY-SA 4.0
Bernini's Ecstasy of Saint Teresa in the Santa Maria della Vittoria in Rome Edytuj to w Danych Strukturalnych na Commons
Inside view of the dome of Santa Maria della Vittoria, Rome.jpg
Autor: User:Mattes, Licencja: CC BY-SA 3.0
Inside view of the dome of the catholic church Santa Maria della Vittoria, Rome. Taken with Fujifilm FinePix S5700, tripod used.
Lazio Roma SMVittoria3 tango7174.jpg
Autor: Tango7174, Licencja: CC BY-SA 4.0
Church of Santa Maria della Vittoria, Rome, Lazio, Italy. The cantoria was decorated by Mattia de Rossi, favourite pupil and collaborator of Gian Lorenzo Bernini (17th Century).