Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu

Widok na elewację północną, z lewej wejście do kościoła (2007)
Państwo	Polska
Miejscowość	Bytom
Adres	ul. Kazimierza Pułaskiego 9
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu
Wezwanie	Najświętsze Serce Pana Jezusa
Wspomnienie liturgiczne	Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Historia Data zakończenia budowy 1925
Położenie na mapie Bytomia Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu
Położenie na mapie województwa śląskiego Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu
50°20′50″N 18°54′16″E/50,347222 18,904444

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny w Bytomiu, przy ul. Kazimierza Pułaskiego 9 (historyczny Kleinfeld).

Historia

Budynek został ukończony w roku 1925^[1] i początkowo mieścił siedzibę Towarzystwa Sportowego „Naprzód”^[1]. Z powodu kłopotów finansowych budynek został wystawiony na sprzedaż^[2]. W 1928 roku obiekt nabył mistrz murarski Franz Emanuel Neumann^[1] w imieniu parafii Świętej Trójcy w Bytomiu^[2], która postanowiła zamienić salę widowiskowo-treningową na kościół^[1], na co 28 grudnia 1926 roku wydał zezwolenie kardynał Adolf Bertram^[2]. Neumann prowadził prace adaptacyjne^[1][2]. W narożniku przy wejściu do kościoła dobudowano wieżę z figurą Jezusa Chrystusa^[1], prace prowadzono pod kierownictwem architekta Groppera^[2]. Ponadto w oknach zamontowano 10 witraży^[2]. Obiekt został konsekrowany 5 maja 1928 roku^[1] przez ks. prałata Augustyna Świerka z parafii Świętej Trójcy w Bytomiu^[2]; parafia została erygowana 31 stycznia 1928 roku^[2], a budynek przekazany zakonowi jezuitów^[2]. Po II wojnie świątynia została przejęta przez polskich jezuitów^[2]. Remontów kościoła dokonano w 1945^[1] i 1978 roku^[1]. W 1949 roku kościół został powiększony kosztem 2 izb mieszkalnych oraz przebudowano front prezbiterium^[2]. Zatrudniono wówczas artystę Mieczysława Różyckiego ze Lwowa oraz malarzy Idczaka i Wyrożewskiego^[2]. W latach 1962–1963 ponownie prowadzono prace adaptacyjne pod kierownictwem artysty Ostrzołka^[2]. W 1969 roku część piwnicy pod świątynią została zaadaptowana na ośrodek akademicki z kaplicą oraz salą zebrań^[2]. Kolejne prace adaptacyjne prowadzono według projektu prof. Macieja Bieniasza^[2].

Architektura

Kościół jest w zespole zabudowy zwartej, salowy, jednonawowy^[1]. Jego prezbiterium jest wydzielone w układzie wnętrz^[1]. Budynek murowany i otynkowany^[1], wnętrze zostało nakryte stropem żelbetowym płytowo-żebrowym^[1]. Wewnątrz znajduje się jedna empora wraz z organami^[1]. Kościół został zbudowany w stylu funkcjonalizmu, wewnętrzna dekoracja po części nawiązuje do neoklasycyzmu^[1].

Ołtarz główny z figurą Jezusa Chrystusa oraz figurami św. Ignacego Loyoli^[2] i św. Franciszka Ksawerego^[2], w ołtarzach bocznych figury Maryi i świętego Józefa^[1].

Galeria

Przypisy