Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rejowcu

Kościół Serca Pana Jezusa w Rejowcu

1161/A z dnia 16 lipca 1970
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Rejowiec (województwo wielkopolskie)
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rejowcu
Historia Data zakończenia budowy 1626 (1820) Poprzednie wyznanie ewangelicyzm
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno
Położenie na mapie gminy Skoki Kościół Serca Pana Jezusa w Rejowcu
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Serca Pana Jezusa w Rejowcu
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Kościół Serca Pana Jezusa w Rejowcu
Położenie na mapie powiatu wągrowieckiego Kościół Serca Pana Jezusa w Rejowcu
52°37′20″N 17°10′09″E/52,622222 17,169167

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rejowcu – rzymskokatolicki kościół parafialny znajdujący się we wsi Rejowiec (województwo wielkopolskie) w powiecie wągrowieckim w gminie Skoki.

Historia

Wnętrze

Świątynia wybudowana w 1626 r. jako kościół ewangelicko-reformowany przez Andrzeja Reja ze Skoków, dyplomaty, wnuka Mikołaja Reja z Nagłowic. W okresie zaborów kościół został włączony w struktury Kościoła Ewangelickiego w Prusach^[1]. W 1820 r. przebudowany. Dobudowano wówczas wieżyczkę na sygnaturkę. Przed wybuchem II wojny światowej świątynia należała do parafii Rejowiec (niem. Revier) Ewangelickiego Kościoła Unijnego w Polsce. 17 sierpnia 1947 roku, po przejęciu przez katolików, kościół został konsekrowany jako rzymskokatolicki pod wezwaniem Serca Jezusowego – filialny kościół parafii w Dąbrówce Kościelnej. W latach 1953-1958 gruntownie remontowany. W 1976 r. została utworzona samodzielna parafia.

Architektura

Jest to budowla orientowana, o konstrukcji zrębowej, oszalowana. Do nawy na planie prostokąta zwężającego się we wschodniej części przylega prostokątne prezbiterium. Dach pokryty dachówkami. Wnętrze, choć niskie, ma empory typowe dla kościołów ewangelickich, wsparte na masywnych słupach. Strop belkowy. Przy kościele stoi drewniana dzwonnica, wybudowana w 1820 r., kryta dachem dwuspadowym.

Wyposażenie

Barokowy ołtarz główny z XVIII w. z obrazem Najświętszego Serca Jezusa, przeniesiony z kolegiaty w Kruszwicy. Po jego bokach figury świętych Piotra i Pawła. W kruchcie zachowało się 13 tabliczek trumiennych polskiej szlachty kalwińskiej z XVII w. malowanych na blasze.

Przypisy

Bibliografia

• Arnold Gollon, Johannes Steffani: Posener Evangelische Kirche. Ihre Gemeinden und Pfarrer von 1548 bis 1945. Lüneburg: Hilfskomitee der Glieder der Posener Evangelischen Kirche, 1967. (niem.).
• Jacek Kowalski: Podróż do dwunastu drewnianych kościółków. Murowana Goślina: Związek Międzygminny „Puszcza Zielonka”, 2008.
• Drewniane kościoły w Wielkopolsce – koncepcja – Piotr Maluśkiewicz – Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury – Poznań 2003.
• Słownik Krajoznawczy Wielkopolski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Poznań 1992, Komitet redakcyjny: Paweł Anders, Włodzimierz Łęcki, Piotr Maluśkiewicz. Rozszerzone wydanie: Wielkopolska – Słownik Krajoznawczy, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań – 2000.
• Wielkopolskie Kościoły Drewniane, Patria Polonorum, Księgarnia Świętego Wojciecha, 2001, Ryszard Brykowski i Grażyna Ruszczyk.