Kościół Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego w Wilnie

Kościół Opatrzności Bożej
i Serca Jezusowego w Wilnie

Vilniaus Dievo Apvaizdos, Švč. Jėzaus Širdies parapijos bažnyčia
kościół parafialny
Ilustracja
(c) VietovesLt, CC BY 3.0

Kościół Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego
Państwo Litwa
MiejscowośćWilno
Wyznaniekatolickie
Kościółrzymskokatolicki
WezwanieOpatrzność Boża,
Serce Jezusowe
Położenie na mapie Wilna
Mapa lokalizacyjna Wilna
Kościół Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego w Wilnie
Kościół Opatrzności Bożej
i Serca Jezusowego w Wilnie
Położenie na mapie Litwy
Kościół Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego w Wilnie
Kościół Opatrzności Bożej
i Serca Jezusowego w Wilnie
Ziemia54°40′10,74″N 25°14′40,01″E/54,669650 25,244447

Kościół Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego w Wilnie – kościół w Wilnie, na Wilczej Łapie, neogotycki, wzniesiony w latach 1913–1917.

Historia

Kościół Opatrzności Bożej, zbudowany z inicjatywy ks. Karola Lubiańca[1]. W 1917 kościół był ukończony, a od 1925 opiekę nad nim przejęli księża Salezjanie, którzy nieopodal, przy ul. Dobrej Rady prowadzili od 1905 Zakład Wychowawczy dla chłopców.

W 1948 kościół został zamknięty przez władze komunistyczne i przekazany rok później w użytkowanie państwowemu teatrowi dramatycznemu jako magazyn dekoracji. W 1961 kościół został zwrócony wiernym.

Gdy w 1964 zapadła decyzja o wyburzeniu niedokończonego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa, postanowiono przenieść do kościoła Opatrzności Bożej część jego wyposażenia, w tym cudowną figurę Matki Boskiej Królowej Świata, którą ustawiono w głównym ołtarzu. W latach 1982-1983 została ona poddana renowacji. Na pamiątkę po zburzonym kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa kościół Opatrzności Bożej przejął jago wezwanie i ma od tamtego czasu wezwanie podwójne.

Msze św. w kościele Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego odprawiane są po polsku i po litewsku.

Architektura

Kościół Opatrzności Bożej i Serca Jezusowego jest niewielką budowlą wzniesioną w stylu neogotyckim, jednonawową z kruchtą i prezbiterium, przykrytą dwuspadowym dachem, zwieńczonym sygnaturką.

Z wyposażenia wnętrza na uwagę zasługuje biały, drewniany neogotycki ołtarz główny.

Przypisy

  1. Ks. Tadeusz Krahel w: Ks. prałat Karol Lubianiec (pol.). [dostęp 2010-01-20].

Media użyte na tej stronie