Kościół Palmariański

Catedral El Palmar

Msza Papieska - Papież Piotr III

Jeden, Święty, Powszechny, Apostolski i Palmariański Kościół, Kościół Palmariański – wspólnota wyznaniowa, powstała w Hiszpanii w latach siedemdziesiątych XX wieku.

Centrum religijne tego Kościoła znajduje się w Andaluzji w miejscowości El Palmar de Troya.

Historia

Powstanie Kościoła Palmariańskiego związane było z objawieniami, których miał doznawać od 30 marca 1968 roku w El Palmar de Troya w Hiszpanii agent ubezpieczeniowy Clemente Domínguez y Gómez. W widzeniu z 30 września 1969 roku Matka Boska z Góry Karmel miała potępić „progresywistyczną herezję Kościoła soborowego”. Wedle Domíngueza większość kardynałów, biskupów i księży popadła w apostazję, sam zaś papież Paweł VI stał się niewinną ofiarą masonerii i komunizmu, które faktycznie rządzą Kościołem. Papież miał być, zdaniem Domíngueza, poddawany wpływowi środków narkotycznych i przetrzymywany wbrew swojej woli w granicach Watykanu. Kościół rzymskokatolicki odrzucił prawdziwość tych objawień.

W grudniu 1975 roku, w myśl otrzymanych podczas objawień wskazówek, Clemente Domínguez y Gómez założył własną wspólnotę religijną – Zakon Karmelitów od Najświętszego Oblicza. Pięciu jego członków, w tym założyciel, zostało 1 stycznia 1976 roku wyświęconych (z punktu widzenia Kościoła rzymskokatolickiego „ważnie, ale bezprawnie”) przez katolickiego arcybiskupa Petera Martina Ngô Đình Thục, który w wyniku tych święceń został ekskomunikowany przez papieża Pawła VI. Kilka dni później – 11 stycznia 1976 roku – Peter Martin Ngô Đình Thục konsekrował pięciu biskupów, wśród których był Domínguez.

W maju 1976 roku o. Clemente stracił wzrok w wypadku samochodowym. Miewał jednak rzekomo dalsze objawienia Jezusa Chrystusa, który przepowiedział mu tiarę i wielką misję odnowienia Kościoła poprzez walkę z herezją oraz nazwał go swym Podwikariuszem, z prawem automatycznej sukcesji po śmierci Pawła VI. Po wypadku „biskup Clemente” zmienił imię zakonne na Ferdynand, na pamiątkę króla Ferdynanda III Świętego.

W 1978 roku Clemente Domínguez ogłosił się zatem papieżem Grzegorzem XVII i 15 sierpnia został koronowany w Sewilli przez czterech spośród mianowanych uprzednio przez siebie kardynałów. Zgodnie z wyznawaną doktryną Grzegorz XVII miał być ostatnim papieżem, którego przeznaczeniem była śmierć na krzyżu w Jerozolimie. Jest traktowany przez Kościół rzymskokatolicki jako antypapież. Wedle różnych źródeł w 1976 roku w Kościele Palmariańskim konsekrowano 48 biskupów, w roku następnym jedenastu, jednego w 1978 i 1981, dwóch w 1994, jednego w 1995, po dwóch w 1997 i 1998 oraz trzech w 2000 roku. Owych więcej niż siedemdziesięciu biskupów, popieranych przez grupy wiernych w wielu krajach (Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Włoszech, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych Ameryki, Kolumbii, Brazylii, Argentynie i Nigerii), nazywa siebie „prawdziwym Kościołem”, poza którym „nie ma zbawienia”.

5 listopada 2000 roku osiemnastu biskupów Kościoła Palmariańskiego oraz siedem sióstr zakonnych zostało wyklętych przez Grzegorza XVII, prawdopodobnie z powodu próby „katolicyzacji” życia religijnego. Byli palmarianie szukali pomocy w innych odłamach tradycjonalistów. Z wyklętymi biskupami pozostali wierni kanadyjscy. Grzegorz XVII, w kazaniu z 20 listopada 2000 roku, stwierdził, że najbliższe Kościołowi Palmariańskiemu, spośród tradycjonalistów niemieckich, jest Bractwo Świętego Piusa X. Grzegorz XVII ogłosił 47 oficjalnych dokumentów, a w swej bazylice zwołał pierwszą sesję „Świętego, Wielkiego i Dogmatycznego Soboru Palmariańskiego”. Odbył kilka wizyt zagranicznych, w tym do Ameryki Łacińskiej i po Europie. Kanonizował Francisco Franco i Krzysztofa Kolumba.

Do 1983 r. wspólnota stosowała ryt trydencki, później w znaczący sposób liturgię uproszczono; zredukowano ją niemal do samych słów konsekracji. W kwestiach obyczajowych głosi bardzo rygorystyczną naukę, ma kilkadziesiąt tysięcy członków, głównie w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej.

22 marca 2005 roku^[1] zmarł założyciel Kościoła, papież Grzegorz XVII. Na jego następcę wybrano Manuela Alonso Corrala, który przybrał imię Piotra II. Na konklawe po śmierci Piotra II (zm. 15 lipca 2011) wybrano Sergio María (Grzegorz XVIII). Maria zakochał się, zrezygnował z godności papieża i opuścił Kościół Palmariański. 23 kwietnia 2016, jego następcą został Joseph Odermatt, jako papież Piotr III^[2].

Poczet Papieży Kościoła Palmariańskiego

Zdjęcie	Imię papieskie	Imię laickie	Pontyfikat		Uwagi
	Grzegorz XVII	Clemente Domínguez y Gómez	15 sierpnia 1978	22 marca 2005 (26 lat)	Samozwaniec.
	Piotr II	Manuel Alonso Corral	22 marca 2005	15 lutego 2011 (6 lat)	Gómez namaścił Corrala na swojego następcę.
	Grzegorz XVIII	Sergio María Ginés Jesús Hernández y Martinez	23 lutego 2011	22 kwietnia 2016 (5 lat)	Corral namaścił Martineza na swojego następcę.
	Piotr III	Joseph Odermatt	23 kwietnia 2016	pontyfikat trwa	Martinez namaścił Odermatta na swojego następcę.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Kościoła Palmariańskiego
• Galeria zdjęć wykonanych przez członków Kościoła Palmariańskiego
• Filmy wideo z uroczystości Kościoła Palmariańskiego