Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Księżpolu

Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego

A/1468 z dnia 24.06.1983
kościół parafialny
(c) Zbigniew Czernik / Wikimedia PL, CC BY 3.0
Państwo	Polska
Miejscowość	Księżpol
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół katolicki
Diecezja	Diecezja zamojsko-lubaczowska
Wezwanie	Podwyższenia Krzyża Pańskiego
Historia Aktualne przeznaczenie czynny kościół Poprzednie wyznanie prawosławie
Dane świątyni Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 1 (gdy funkcjonowała jako cerkiew) Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie gminy Księżpol Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego
50°24′51,4″N 22°44′47,0″E/50,414278 22,746389

Kościół Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Księżpolu – parafialny kościół katolicki w Księżpolu, była cerkiew prawosławna.

Historia

Pierwsze udokumentowane wzmianki o istnieniu prawosławnej cerkwi Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Księżpolu pochodzą z dokumentów podatkowych z roku 1507. Prawdopodobnie drewniana świątynia prawosławna została wzniesiona jednak wcześniej. Nowa, drewniana świątynia unicka została zbudowana dla mieszkańców Księżpola, którzy byli Rusinami, z fundacji Zamoyskich w 1679 roku (w 1588 Księżpol znalazł się w dobrach Jana Zamoyskiego a następnie Ordynacji Zamojskiej). Kolejna unicka cerkiew w Księżpolu powstała w latach 1855-1857 na miejscu starszej świątyni^[1] z fundacji Konstantego Zamoyskiego. Była to siedziba miejscowej parafii^[2]. Od roku 1875 księżpolska parafia, w wyniku likwidacji unickiej diecezji chełmskiej przez władze carskie, ponownie funkcjonowała jako prawosławna, wchodząc jednak w skład chełmsko-warszawskiej eparchii Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.

Okres po I wojnie światowej

W wyniku działań zbrojnych podczas pierwszej wojny światowej w 1915 roku, świątynia została uszkodzona. Po 1918 roku przejęta przez Kościół katolicki dla, nowo tworzonej w Księżpolu, parafii rzymskokatolickiej pod tym samym wezwaniem. Świątynia remontowana była w 1924 roku. Podczas przystosowywania cerkwi dla nowej parafii,utraciła wiele charakterystycznych elementów świadczących o wielowiekowych tradycjach miejscowości i jej mieszkańców, wprowadzając w ich miejsce dotychczas lokalnie nieznane zwyczaje i styl urządzenia świątyni. W 1937 roku wysiłkiem miejscowej społeczności prawosławnej w Księżpolu zbudowana była drewniana cerkiew. Została ona zburzona w 1938 roku w ramach akcji niszczenia świątyń prawosławnych na Chełmszczyźnie i Południowym Podlasiu. W okresie drugiej wojny światowej (w latach 1941-1945) w Księżpolu funkcjonowała reaktywowana prawosławna parafia.

Wnętrze świątyni

Architektura i wyposażenie

Budynek jest trójnawowy, z zakrystią i niewielką wieżyczką nad nawą. Ołtarz główny z obrazem św. Antoniego z Padwy i figurą Chrystusa na Krzyżu powstał w 1952. Inne elementy wyposażenia świątyni są starsze - z XVIII w. pochodzą stacje Drogi Krzyżowej, monstrancja, na chórze znajdują się organy pochodzenia unickiego^[1]. Zabytkowymi elementami znajdującymi się w świątyni z okresu, gdy funkcjonowała ona jako cerkiew są także chrzcielnica oraz żyrandol z XVIII/XIX wieku.

Otoczenie

Na północ od kościoła znajduje się rzymskokatolicki cmentarz (dawniej unicki, powstały z kolei na miejscu prawosławnego) z najstarszym nagrobkiem sięgającym 1828. Na cmentarzu znajduje się 12 mogił żołnierzy z września 1939 oraz Kopiec Żołnierski z I wojny światowej. Około 1,5 km w kierunku północno-wschodnim od dzisiejszego kościoła znajduje się wciąż czynny cmentarz prawosławny^[3]. Na cmentarzu niejednokrotnie dokonywano aktów profanacji, o czym świadczy ogromna liczba zniszczonych nagrobków oraz krzyży.

Przypisy

Bibliografia

• Budzyński Z. „Sieć parafialna prawosławnej diecezji Przemyskiej na przełomie XV i XVI wieku”. Polska – Ukraina 1000 lat sąsiedztwa, Przemyśl, 1990. T.1, str. 144;
• „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, Warszawa, 1883, T. 4. s. 830;
• Saładiak A. „Pamiątki i zabytki kultury ukraińskiej w Polsce”, Warszawa, 1993;
• „Zabytki Architektury i budownictwa w Polsce.” Województwo Zamojskie 48. Ośrodek dokumentacji zabytków, Warszawa, 1991, s. 48;
• Interpelacja posła Stepana Barana do premiera rządu (1938), „Надбужанщина — Нюйорк, Париж, Сiдней, Торонто. 1986 Т. 1. С 700-713;
• Холмьский православний народнiй календар на р. Холм, s. 61.