Kościół Saint Roch w Paryżu
 PA00085798 | |||||||||||||
 | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Paryża  (c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0 | |||||||||||||
Położenie na mapie Francji  | |||||||||||||
Położenie na mapie Île-de-France  (c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0 | |||||||||||||
 48°51′55″N 2°19′57″E/48,865278 2,332500 | |||||||||||||
Kościół Saint Roch (św. Rocha) – późnobarokowy kościół mieszczący się w I dzielnicy Paryża, na prawym brzegu Sekwany.
Historia
Kościół Świętego Rocha powstał na miejscu rozebranej szesnastowiecznej kaplicy Św. Zuzanny. Zaprojektował go Jacques Lemercier, architekt chciał wznieść świątynię o długości nawy równej katedrze Notre-Dame, ostatecznie jest od niej o 5 metrów krótsza. Kamień węgielny 23 marca 1653 r. wmurowała Anna Austriaczka w towarzystwie swojego syna, przyszłego króla Ludwika XIV. Gdy w 1654 r. zmarł Jacques Lemercier budowę poprowadził Jules Hardouin-Mansart. Inwestycję w 1660 r. wstrzymano ze względów finansowych. Przebywający w tym czasie we Francji szkocki bankier John Law przyjął chrzest i przeznaczył w 1719 r. znaczną sumę pieniędzy na ukończenie budowy kościoła. Kościół konsekrowano w lipcu 1740 r.
Jeszcze w 1760 r. Louis-Etienne Boullée przebudował tył kaplicy Marii Dziewicy i dobudował kaplicę Kalwaryjską. Kościół wreszcie zdołał pozyskać bogatych protektorów, którzy sfinansowali najlepszych paryskich artystów (Falconeta, Pierre’a Viena, Doyena) na potrzeby wykonania malarskiej i rzeźbiarskiej dekoracji wnętrz.
W czasie rewolucji francuskiej został poważnie zniszczony. W 1795 r. na jego wysokich schodach rozegrała się ostatnia bitwa rojalistycznego powstania stłumionego przez artylerię pod wodzą Napoleona Bonaparte. Fasada obiektu nadal w kilku miejscach nosi ślady kul. W XIX w. na koszt miasta Paryża przeprowadzono rekonstrukcję i odbudowę zrujnowanych wnętrz kościoła, które po części odzyskały dawny blask. Przy zagospodarowywaniu opustoszałych wnętrz wykorzystano liczne elementy wyposażenia z całkowicie zniszczonych świątyń w regionie oraz zupełnie nowe dzieła naśladujące dawny styl. Ołtarz Simona Challe’a pochodzi z 1758 r.
W kościele znajduje się wiele nagrobków słynnych paryżan, między innymi: Cezara de Vendôme, Marii Anny de Burbon, Henriego de Lorraine-Harcourt, Pierre’a Corneille’a, André Le Nôtre’a, Marie Thérèse Rodet Geoffrin, Denisa Diderota, Claude Adrien Helvétiusa, Jean-Honoré Fragonarda, Paula d’Holbacha oraz Alexisa Pirona.
W latach 1841–1846 Louis Lefébure-Wély pełnił funkcję organisty tego kościoła.
Architektura
Kościół składa się z trzech części: nawy głównej, dwu symetrycznych naw bocznych i w głównej osi kościoła dwu kaplic – kolistej Panny Marii i prostokątnej Kalwarii oraz zespołu łączących się ze sobą kaplic. Łącznie ma 126 metrów długości, co czyni go jedną z większych świątyń paryskich.
Fasada w charakterystyczny dla Francji sposób łączny klasycystyczne rozmieszczenie elementów zdobniczych (podwójna kolumnada z kolumn korynckich, tympanon, symetrycznie rozmieszczone rzeźby, półokrągłe drzwi i okna) z barokowym rozmachem całości.
Zdaniem Tadeusza Jaroszewskiego fasada kościoła Św. Trójcy i klasztor Misjonarzy w Mikulińcach ma podobieństwo do bezwieżowej, klasycyzującej fasady kościoła Saint Roch, której autorem był Robert de Cotte[1].
Przypisy
- ↑ Jan K. Ostrowski, Kościół pw. Św. Trójcy i klasztor Misjonarzy w Mikulińcach, w: Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego. Praca zbiorowa, Kraków: Międzynarodowe Centrum Kultury, Drukarnia narodowa, 1996, t. 4, s. 62, seria Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej. cz. I. ISBN 83-85739-34-3.
Media użyte na tej stronie
Autor: Superbenjamin, Licencja: CC BY-SA 4.0
Blank administrative map of France for geo-location purpose, with regions and departements distinguished. Approximate scale : 1:3,000,000
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
.svg)
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Blank land cover map of the city and department of Paris, France, as in January 2012, for geo-location purpose, with distinct boundaries for departments and arrondissements.
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Blank administrative map of the region of Île-de-France, France, as in January 2015, for geo-location purpose, with distinct boundaries for regions, departments and arrondissements.