Kościół Serca Pana Jezusa i klasztor Franciszkanek we Lwowie

Kościół Serca Pana Jezusa
Cerkiew św. Jana Złotoustego

Храм святого Іоана Золотоустого (Львів)

46-101-0933
cerkiew akademicka
Dawny kościół Serca Pana Jezusa – fasada frontowa
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Miejscowość	Lwów
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Kościół Prawosławny Ukrainy
Eparchia	lwowsko-sokalska
Wezwanie	Serca Pana Jezusa (przed 1945) św. Jana Chryzostoma (po 1991)
Historia Data rozpoczęcia budowy 1877 Data zakończenia budowy 1888 Data poświęcenia 29 września 1889; 1992 Data zamknięcia po 1945 Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna Data reaktywacji 1991 Poprzednie wyznanie rzymskokatolickie
Dane świątyni Architekt Julian Zachariewicz Świątynia • materiał bud. • cegła
Położenie na mapie Lwowa Kościół Serca Pana Jezusa Cerkiew św. Jana Złotoustego
Położenie na mapie Ukrainy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Serca Pana Jezusa Cerkiew św. Jana Złotoustego
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Kościół Serca Pana Jezusa Cerkiew św. Jana Złotoustego
49°50′32,1″N 24°02′44,1″E/49,842250 24,045583

Kościół Serca Pana Jezusa i klasztor Franciszkanek (cerkiew św. Jana Złotoustego) – kościół położony przy ulicy M. Łysenki 43 (ukr. Лисенка М., 43; przed 1945 – ulica Kurkowa). Obecnie jest to cerkiew pw. św. Jana Złotoustego w eparchii lwowsko-sokalskiej Kościoła Prawosławnego Ukrainy.

Historia

W 1873 do Lwowa przybyły siostry Franciszkanki Najświętszego Sakramentu. Po otrzymaniu pozwolenia od austriackiego Ministerstwa Wyznań Religijnych i błogosławieństwa od papieża Piusa IX, osiedliły się przy ówczesnej ul. Kurkowej 41 (obecnie ul. M. Łysenki).

W latach 1877–1888 siostry wybudowały klasztor i kościół według projektu i pod kierownictwem prof. Juliana Zachariewicza. Kościół znajdował się w centrum kompleksu a po jego wschodniej i zachodniej stronie wznosiły się dwa skrzydła klasztoru. Cały zespół zbudowano w stylu neoromańskim z czerwonej i żółtej cegły i pozostawiono nietynkowany. Wnętrza były zdobione w stylu neoromańskim z dodatkiem eklektyzmu. Wolno stojący ołtarz główny zaprojektował prof. Leonard Marconi, zaś wykonała z marmuru firma Leopolda Schimsera ze Lwowa. Witraże wykonała firma Franza Mayera z Monachium.

W dniu 29 września 1889 nuncjusz papieski w Wiedniu kardynał A. Galimberti dokonał konsekracji kościoła w obecności trzech lwowskich metropolitów katolickich.

Po 1945 zespół kościelno-klasztorny zamknięto. W klasztorze umieszczono oddział zakaźny szpitala klinicznego.

W 1991 nieczynny kościół został przekazany Ukraińskiemu Autokefalicznemu Kościołowi Prawosławnemu i w następnym roku wyświęcony jako cerkiew pod wezwaniem św. Jana Złotoustego. W 1993 r. cerkiew przeszła w jurysdykcję Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego (ukr. Українська Православна Церква Київського Патрiархату), a w lewym skrzydle byłego klasztoru otworzono w 1990 r. prawosławne seminarium duchowne (przekształcone w 1996 r. w Lwowską Prawosławną Akademię Teologiczną). Od 2018 r. świątynia należy do Kościoła Prawosławnego Ukrainy^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Ryszard Chanas, Janusz Czerwiński, Lwów, Przewodnik turystyczny, wyd. Ossolineum 1992, Wrocław, ISBN 83-04-03913-3
• Aleksander Medyński, Lwów. Przewodnik dla zwiedzających miasto, wyd. nakładem autora, Lwów 1937
• Kościoły i klasztory Lwowa z wieków XIX i XX, Kraków: Międzynarodowe Centrum Kultury 2004, ss. 77—101. ISBN 83-85739-17-9

Linki zewnętrzne

• Jurij Smirnow, Historia świątyń rzymskokatolickich Lwowa (cz. III)