Kościół Spirito Santo w Wenecji

Kościół Spirito Santo w Wenecji

Chiesa dello Spirito Santo

kościół filialny
Fasada kościoła od strony Canale della Giudecca
Państwo	Włochy
Miejscowość	Wenecja
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
	Patriarchat Wenecji
Wezwanie	Duch Święty
Historia Data rozpoczęcia budowy 1483 Data zakończenia budowy 1506 (przebudowa) Aktualne przeznaczenie kościół filialny (używany sporadycznie)
Dane świątyni Styl renesansowy Architekt Antonio Abbondi Świątynia • materiał bud. • cegła Liczba naw 1
Położenie na mapie Wenecji Kościół Spirito Santo w Wenecji
Położenie na mapie Włoch Kościół Spirito Santo w Wenecji
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej Kościół Spirito Santo w Wenecji
45°25′42,96″N 12°19′54,48″E/45,428600 12,331800

Kościół Spirito Santo w Wenecji (pol. kościół Ducha Świętego) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji, w dzielnicy (sestiere) Dorsoduro.

Jest kościołem filialnym parafii Santa Maria del Rosario w Patriarchacie Wenecji.

Historia

Kościół i klasztor augustianów zostały założone w 1483 roku przez Marię Caroldo, dominikańską wysłanniczkę od Katarzyny ze Sieny^[1]. W 1506 roku kompleks został przebudowany według projektu Antonia Abbondiego. W tym samym roku dobudowano również Scuolę, znajdującą się z prawej strony kościoła i mającą bardzo podobną do niego fasadę. W 1520 zbudowano nabrzeże Fondamenta delle Zattere, a absydę starego kościoła rozebrano. W rezultacie odwrócono jego orientację budując obecną lombardiańską fasadę. Kościół został ukończony w 1524 roku przez Giacomo de Bernardisa, pod nadzorem Abbondiego. Został zamknięty w 1806 roku, ale po kilku latach ponownie go otwarto^[2]. Scuola w 1810 roku została przekształcona w magazyn^[1]. Obecnie jest własnością prywatną^[2].

Wnętrze

Wnętrze jest jednonawowe. Barokowy ołtarz główny jest flankowany spiralnie skręconymi kolumnami. Przy wewnętrznej ścianie fasady znajduje się pomnik historyka Paolo Paruty. Pomnik pochodzi z 1651 roku, a jego przypuszczalnym autorem jest Baldassare Longhena. Pochowani tu zostali również brat i syn Paruty^[2]. Z obrazów wyróżnia się płótno Zaślubiny Maryi pędzla Palmy młodszego^[1].

Przypisy

Bibliografia

• praca zbiorowa: Venezia. Milano: Touring Editore, 2002. ISBN 88-365-2439-7. (wł.).