Kościół St Étienne du Mont w Paryżu

Kościół św. Szczepana ze Wzgórza w Paryżu
Église Saint-Étienne-du-Mont
Distinctive emblem for cultural property.svg PA00088414
Ilustracja
Państwo

 Francja

Miejscowość

Paryż

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

św. Szczepana

Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie

św. Genowefy

Położenie na mapie Paryża
Mapa konturowa Paryża, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół St Étienne du Mont w Paryżu”
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół St Étienne du Mont w Paryżu”
Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół St Étienne du Mont w Paryżu”
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Ziemia48°50′48″N 2°20′53″E/48,846667 2,348056

Kościół St Étienne du Mont (pol. św. Szczepana ze Wzgórza) kościół w Paryżu, w pobliżu Panteonu w 5. okręgu paryskim. Miejsce przechowywania szczątków św. Genowefy, patronki Paryża. Obiekt stoi w kulminacyjnym punkcie lewobrzeżnej części stolicy Francji - na Wzgórzu św. Genowefy (Montagne Sainte-Geneviève). W kościele znajduje się grobowiec Pascala i Racine’a oraz kilka poloników.

Lokalizacja

Kościół stoi w bezpośrednim sąsiedztwie Panteonu, przy niewielkim placu na jego tyłach - Placu św. Genowefy (Pl. Sainte-Geneviève). Sąsiaduje z Liceum Henryka IV. Najbliższa stacja metra to Cardinal Lemoine.

Historia

W VI wieku na terenie opactwa Św. Genowefy pochowana została patronka Paryża, dla utrzymania żywego kultu której wzniesiona została kaplica pod wezwaniem Marii Panny, a następnie św. Jana. Obiekty te okazały się niewystarczające dla tłumów wiernych i w 1222 r. papież Honoriusz III wyraził zgodę na budowę nowego kościoła, tym razem pod wezwaniem św. Szczepana. I ten obiekt poddawany był licznym rozbudowom.

Wnętrze kościoła St. Etienne Du Mont z widokiem na lektorium

W XV wieku mnisi z opactwa Św. Genowefy zdecydowali się na oddanie części swojej ziemi i generalną przebudowę kościoła, który zachował się do naszych czasów. Architekt Étienne Viguier zaprojektował dla obiektu apsydę i dzwonnicę, na której w 1500 roku zawisły dwa nowe dzwony. Dalsza rozbudowa oraz przekształcenia wnętrza trwały przez całe lata 30. XVI w. Kościół został utrzymany w stylu flamandzkiego gotyku płomienistego. W roku 1610 roku Małgorzata de Valois położyła pierwszy kamień pod budowę fasady, którą zresztą w dużym stopniu sfinansowała. W roku 1626 kościół był zasadniczo gotowy; 10 lat później otrzymał jedynie nowy prospekt organowy. W wiekach XVII i XVIII kościół należał do najważniejszych świątyń w mieście.

W czasie rewolucji kościół został zamknięty, a następnie, w ramach promowania nowych, republikańskich wartości, zmieniony na „Świątynię Miłości Synowskiej”. Fasada została ogołocona z licznych wizerunków świętych i posągów. W 1801 r. do kościoła wrócili wierni katoliccy, a w 1805 r. w kościele mszę św. celebrował papież Pius VII. W czasach II Cesarstwa architekt Victor Baltard dokonał ostatniej większej przebudowy kościoła: dobudował kilka kaplic oraz przywrócił przedrewolucyjny wygląd frontu budynku. W 1857 r. kościół stał się areną morderstwa: Jean-Louis Verger, ekskomunikowany kapłan, zabił ówczesnego kanonika kościoła.

W 1997 r. kościół odwiedził Jan Paweł II i odprawił tam mszę w ramach Światowych Dni Młodzieży.

Wewnątrz kościoła znajduje się jedyne[1] zachowane w Paryżu lektorium zbudowane prawdopodobnie w latach 1530-1535 przez Philiberta Delorme, położone nad środkową nawą, z dwoma kunsztownie wyrzeźbionymi ciągami kręconych schodów.

Polonica

W prawej nawie bocznej, na wysokości lektorium, znajdują się dwie płyty nagrobne z łacińskimi inskrypcjami z XVI w. Mówią one o polskich studentach, zmarłych w Paryżu w tym czasie. Jednym z nich był szlachcic, Jerzy Polemicki (lat 24), urodzony w Prusach, zmarły w 1578. Płytę ufundował brat. Drugi uhonorowany zmarły to Mikołaj Uhrowiecki - w tym przypadku fundatorami nagrobka byli przyjaciele - Aleksy Drohiczyński i Bazyli Drzewiński. Zmarły był także szlachcicem, początkowo studiującym w Niemczech (pięć lat), później w Paryżu (dwa lata). Znał języki: łaciński, hebrajski i grecki. Zmarł 3 marca 1597, mając 20 lat[2].

Przypisy

  1. ↑ Martina Padberg: Sztuka i Architektura - Paryż. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk Sp. z o.o., 2009, s. 284. ISBN 978-3-7588-903-1.
  2. ↑ Marek Rudzki, Zapomniany ślad, w: Spotkania z zabytkami, nr 1/1984, s.54, ISSN 0137-222X

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

France location map-Regions and departements-2016.svg
Autor: Superbenjamin, Licencja: CC BY-SA 4.0
Blank administrative map of France for geo-location purpose, with regions and departements distinguished. Approximate scale : 1:3,000,000
Ile-de-France region location map.svg
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Blank administrative map of the region of Île-de-France, France, as in January 2015, for geo-location purpose, with distinct boundaries for regions, departments and arrondissements.
Distinctive emblem for cultural property.svg
Blue Shield - the Distinctive emblem for the Protection of Cultural Property. The distinctive emblem is a protective symbol used during armed conflicts. Its use is restricted under international law.
Paryż etienne.JPG
Kościół Saint-Étienne-du-Mont w Paryżu
Paris department land cover location map.svg
(c) Eric Gaba, Wikimedia Commons user Sting, CC BY-SA 3.0
Blank land cover map of the city and department of Paris, France, as in January 2012, for geo-location purpose, with distinct boundaries for departments and arrondissements.
Church STEtienneDuMont interior.jpg
This object is classé Monument Historique in the base Palissy, database of the French furniture patrimony of the French ministry of culture, under the reference PM75001345.