Kościół Staro-katolicki w PRL

Kościół Staro-katolicki w PRL (inne nazwy: Kościół Starokatolicki Unii Samarytańskiej) – historyczny kościół starokatolicki, który działał na terenie Polski w latach 1965–1993. Jego zwierzchnikiem był abp Bogdan Filipowicz.

Historia

W wyniku usunięcia bpa Bogdana Filipowicza i 12 duchownych ze struktur zdelegalizowanego Polskiego Kościoła Starokatolickiego przez abpa Ignacego Jana Wysoczańskiego w październiku tego samego roku Bogdan Filipowicz wraz z grupą duchownych wyświęconych przez Zygmunta Szypolda oraz abpa Wysoczańskiego zwołał I Synod Kościoła Staro-katolickiego w PRL na którym wybrano go na arcybiskupa Kościoła[1][2][3]. W skład tejże grupy wchodzili m.in.:

  • Arcybiskup Kościoła Staro-katolickiego w PRL – Bogdan Filipowicz
  • Biskup-sufragan – brak informacji
  • Przewodniczący Kapituły Arcybiskupiej Kościoła Staro-katolickiego w PRL – ks. kan. Józef Rokita[4]
  • ks. Henryk Zdoliński
  • ks. Mieczysław Studzianny
  • ks. Leopold Nowak

Przypisy

  1. ↑ PWRN APO, syg. 444/123 – Pismo L.dz. 159/65, 12 lipca 1965.
  2. ↑ Prezydium Kościoła Staro-katolickiego w PRL, Komunikat I Synodu Kościoła Staro-katolickiego w PRL obradującego we Wrocławiu, 10 października 1965.
  3. ↑ Archiwum Kościoła Starokatolickiego w RP, syg. FIL/01/103 – Bogdan Filipowicz – teczka personalna, 2017.
  4. ↑ Kościół Staro-katolicki w PRL, I/I-D.Nom./III/65, 1965.