Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie

A.177/1-2 z dnia 20.01.1933, z 11.11.1947 i z 11.02.1967[1]
kościół parafialny
Państwo	Polska
Miejscowość	Czarnocin (województwo świętokrzyskie)
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Wniebowzięcia NMP w Czarnocinie
Wezwanie	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Dane świątyni Styl gotycki Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Czarnocin Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie
Położenie na mapie powiatu kazimierskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie
50°20′30″N 20°31′07″E/50,341667 20,518611

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryji Panny w Czarnocinie

Budowla zlokalizowana jest na wzgórzu, orientowana, murowana i otynkowana. Kościół jest jednonawowy z węższym od nawy, dwuprzęsłowym prezbiterium zamkniętym wielobocznie, przy którym znajduje się zakrystia.

Historia

Pierwszy gotycki kościół wzmiankowany jest w 1326. Nową, obecną murowaną budowlę wzniósł w 1360 Otton z Mstyczowa herbu Lis (zmarł 1366), kanclerz wielkopolski, kanonik krakowski, sandomierski i opolski, prepozyt skalbmierski i gnieźnieński, jeden z najbliższych współpracowników króla Kazimierza Wielkiego. Do ok. połowy XVII wieku kościół był pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, a następnie do czasów obecnych pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1557 został sprofanowany przez kalwina Pawła Sancygniowskiego i zamieniony na zbór. Od początku XVII wieku ponownie przejęty przez katolików. W 1758 budowla spłonęła, ale została odbudowana, a w latach 1882-1885 gruntownie odnowiona. W 1885 wybudowano zakrystię.

Od zachodu znajduje się gotycka czworoboczna wieża, od południa przy nawie kruchta z 2 poł. XIX wieku. Wieża uszkodzona została w 1824, którą odbudowano w 1882. Jest to ciosowa budowla na planie kwadratu, z kruchtą w przyziemiu. Ma okno i kilka otworów strzelniczych ostrołukowych. Ostatnia kondygnacja (z 2 poł. XIX w.) oddzielona gzymsem. Ołtarz główny, dwa boczne i ambona w stylu rokokowym z ok. poł. XVIII wieku. Ołtarz główny z figurą Chrystusa Pana. W bocznych ołtarzach znajdują się obrazy: w lewym św. Anny z Joachimem i NMP (XIX w.), w prawym św. Trójcy (XVIII w.) oraz św. Antoniego Padewskiego z 1764. Ołtarz główny został gruntownie odnowiony w lecie 2009, w 2010 rozpoczęły się prace odnawiające ołtarzy bocznych.

Po II wojnie światowej przeprowadzono gruntowny remont organów. W latach 1997–1998 zmieniono pokrycie dachu z gontowego na blachę miedzianą, a w 2008 wymalowano wnętrze kościoła. Wewnątrz znajdują się epitafia pochodzące z XVIII-XIX wieku.

Kilkanaście metrów od kościoła stoi drewniana dzwonnica z drugiej połowy XVIII wieku. Nieco dalej plebania zbudowana w okresie międzywojennym na wzór dworku rodziny Ludwika Slaskiego z Turnawca, a także pomnik papieża Jana Pawła II postawiony w 2007.

Budynek kościoła oraz cmentarz kościelny zostały wpisane do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.177/1-2 z 20.01.1933, z 11.11.1947 i z 11.02.1967)^[1].

Małopolska Droga św. Jakuba

Kościół znajduje się na odnowionej trasie Małopolskiej Drogi św. Jakuba z Sandomierza do Tyńca, która to jest odzwierciedleniem dawnej średniowiecznej drogi do Santiago de Compostela i związana jest z pielgrzymowaniem do grobu św. Jakuba^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1885, Tom I, s. 754
• MichałM. Jurecki MichałM., GrzegorzG. Matyja GrzegorzG., Ponidzie. W świętokrzyskim stepie, Kraków: „Bezdroża”, 2004, ISBN 83-89676-16-8, OCLC 830623047 .

Linki zewnętrzne

• Urząd Gminy w Czarnocinie