Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Długosiodle

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

A-431 z 17.04.1972[1]
kościół parafialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Długosiodło
Adres	ul. Królowej Jadwigi
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Rocha
Wezwanie	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Wspomnienie liturgiczne	15 sierpnia
Historia Data rozpoczęcia budowy 1908 Data zakończenia budowy 1912 Data poświęcenia 1913
Dane świątyni Styl neogotycki Architekt Józef Pius Dziekoński Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie gminy Długosiodło Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie powiatu wyszkowskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
52°45′38,1″N 21°35′42,2″E/52,760583 21,595056

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Długosiodle – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii św. Rocha w Długosiodle (dekanat Ostrów Mazowiecka – Chrystusa Dobrego Pasterza diecezji łomżyńskiej).

Historia

Budowa świątyni z cegły rozpoczęła się w 1908 roku dzięki staraniom księdza proboszcza Antoniego Dąbrowskiego. Budowa została ukończona w 1912 roku. Kościół został zbudowany w stylu gotyku nadwiślańskiego, według projektu architekta profesora Józefa Piusa Dziekońskiego z dwiema wieżami, trzema nawami i dwiema bocznymi kaplicami.

Wnętrze świątyni

Tablice pamiątkowe na elewacji kościoła

Budowla została konsekrowana przez arcybiskupa płockiego, męczennika – Antoniego Juliana Nowowiejskiego w dniu 12 września 1913 roku. Podczas urzędowania księdza proboszcza Jana Dobeckiego zostały ufundowane trzy nowe dzwony na miejscu zrabowanych przez okupanta; w czasie posługi księdza Józefa Kossakowskiego – świątynia została zelektryfikowana i wymalowana według projektu i w wykonaniu pani Jadwigi Rymar.

Podczas urzędowania księdza proboszcza Wincentego Bronowskiego zostało wstawione nowe dębowe umeblowanie świątyni: ołtarz soborowy, ławki, konfesjonały. W 1976 roku zostały wykonane przez firmę Kamińskich w Warszawie organy o 25 głosach. W 1977 roku zostało zainstalowane ogrzewanie budowli, zostało wprawionych dwanaście nowych witraży, zostały pozłocone i wymalowane ołtarze, ambona i chrzcielnica. Kupiono 28 kinkietów. W latach 1973-80 wieże i dach świątyni zostały pokryte blachą miedzianą.

W latach 80. XX wieku zostały wprawione 2 witraże w prezbiterium i 4 w kaplicy Matki Bożej. Wszystkie witraże zostały wykonane przez firmę mistrza Józefa Olszewskiego z Warszawy. Wprawione zostały kolejne dubeltowe okna w świątyni i zakrystii. W latach 1985-1987 została odnowiona malatura wewnątrz świątyni przez artystę malarza Piotra Warzyńskiego i Sylwestra Kwiatkowskiego. Została zelektryzowana i wykonana żelazna konstrukcja pod dzwony^[2].

Przypisy