Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Stoczku Łukowskim

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

A/1609[1] z dnia 28.06.2011
kościół parafialny
widok świątyni od strony Izydorów
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Stoczek Łukowski
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Wezwanie	Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Historia Data rozpoczęcia budowy 1909 Data zakończenia budowy 1923 Data poświęcenia 1934 Aktualne przeznaczenie świątynia katolicka
Dane świątyni Styl neogotyk Architekt Zygmunt Zdański lub Józef Pius Dziekoński Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie Stoczka Łukowskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie powiatu łukowskiego Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
51°57′52,05″N 21°58′03,14″E/51,964458 21,967539
Strona internetowa

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Żelechów diecezji siedleckiej. Jedyny rejestrowany zabytek miasta.

Opis

Świątynia została wybudowana w stylu neogotyckim według projektu Zygmunta Zdańskiego (według innych źródeł kościół zaprojektował Józef Pius Dziekoński). Budowa została rozpoczęta w 1909 roku przez księdza Michała Dąbrowskiego i zakończona przez księdza Apolinarego Rybińskiego w 1923 roku. Budowlę konsekrował biskup siedlecki Henryk Przeździecki w dniu 17 czerwca 1934 roku.

Kościół został wybudowany ze składek parafialnych. Jest to budowla murowana wzniesiona z cegły. Jest postawiona na kamiennym fundamencie i nad nim, na jego zewnętrznej stronie położony jest do wysokości 1,25 metrów kamień ciosany. Świątynia jest podłużna, krzyżowa, reprezentująca styl neogotycki. Budowla składa się z prezbiterium, nawy środkowej, dwóch naw bocznych, które oddzielone są od środkowej 10 ceglanymi filarami, zakrystii, babińca, trzech odrębnych krucht i dwóch galerii znajdujących się nad zakrystią i babińcem. Długość świątyni to 55 metrów; szerokość w krzyżu 35 metrów, a pozostałe szerokości naw bocznych 21 metrów; wysokość od posadzki do sklepienia to 18 metrów, a wysokość od ziemi do szczytu wieży przy elewacji frontowej świątyni to 61 metrów.

W wieży frontowej świątyni znajduje się chór, składający się z trzech elementów odpowiadających trzem nawom w świątyni. Balkony są ozdobione płaskorzeźbami aniołów z rozpostartymi skrzydłami. W nawach bocznych są umieszczone dwie kaplice. Świątynia we wszystkich częściach jest nakryta gwiaździstymi ceglanymi sklepieniami. Ma 28 otworów okiennych, 10 w nawie głównej: o wysokości 7, 50 metrów i szerokości 1,80 metrów, 10 w kaplicach bocznych: o wysokości 7,50 metrów wysokości i szerokości 1, 20 metrów, 3 otwory okienne na chórze: o wysokości 6 metrów i szerokości 1,80 metrów oraz 4 małe umieszczone w prezbiterium – wszystkie otwory okienne posiadają żelazne ramy, łączenia ołowiane, a znajdujące się w nich szkło katedralne jest układane w figury geometryczne. W szczytowych częściach otwory okienne są ozdobione witrażami o motywach kwiatowych. Nad galeriami są umieszczone rozety wypełnione witrażami. Za wielkim ołtarzem znajduje się okno z witrażem nawiązującym do wezwania świątyni: „Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny”. Zarówno sklepienia jak i okna są ozdobione łukami ostrymi. Przy elewacji frontowej świątyni znajduje się jedna wieża w stylu neogotyckim, a nad skrzyżowaniem naw mniejsza – obie są nakryte blachą cynkową miedziowaną, na ich wierzchołkach znajdują się żelazne krzyże^[2].

Przypisy