Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim

Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim

3 z dnia 23.02.1953
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Miejscowość	Drawsko Pomorskie
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
Wezwanie	Zmartwychwstania Pańskiego
Wspomnienie liturgiczne	Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego
Historia Data rozpoczęcia budowy XIV wiek Data zakończenia budowy XV wiek Poprzednie wyznanie luteranizm (do 1945)
Dane świątyni Styl gotyk Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie Drawska Pomorskiego Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
Położenie na mapie powiatu drawskiego Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
Położenie na mapie gminy Drawsko Pomorskie Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim
53°31′52″N 15°48′40″E/53,531111 15,811111

Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Drawsku Pomorskim – jeden z dwóch rzymskokatolickich kościołów parafialnych należący do dekanatu Drawsko Pomorskie, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, zlokalizowany w Drawsku Pomorskim, w województwie zachodniopomorskim.

Historia

Świątynia została zbudowana w stylu późnogotyckim Proces budowy trwał od połowy XIV w. (położenie kamienia węgielnego) do połowy XV w. (wybudowanie wieży). W 1664 świątynię nawiedził pożar powodując m.in. zawalenie się gotyckich sklepień – odbudowano je w 1913 r.

Architektura

Jest to kościół halowy o trzech nawach, posiadający ośmioboczną absydę i wysoką na 75 m wieżę. Pomimo wielokrotnych pożarów w mieście, które także niszczyły kościół, oraz zmian i przebudów, budowla zachowała do dnia dzisiejszego architekturę późnogotycką. Najcenniejszymi jej elementami są portale boczne: północny i południowy, które są ozdobione przez tzw. bestiariusze, czyli płaskorzeźby wypalone w cegle, na których są przedstawione postacie na pół ludzkie i mityczne (smoki, syreny, centaury, rycerze, jednorożce) oraz motywy roślinne. Portal główny poddano przebudowie w połowie XIX stulecia na sześciouskokowy. Został on zbudowany z cegły czerwonej i czarnej, która jest ułożona w malownicze pasy.

Wyposażenie

Zabytkowy wystrój wnętrza tworzą: barokowy, drewniany ołtarz główny z 1705-1706, drewniana balustrada ołtarzowa, barokowa chrzcielnica, drewniana ambona, dwie drewniane empory organowe, drewniany prospekt organowy, neobarokowe stalle oraz komplet witraży z początku XX w.^[1].

• 

  Wnętrze kościoła

• 

  Ołtarz

• 

  Empora organowa

Elementy dekoracyjno-symboliczne portalu południowego i północnego

Portal południowy został ozdobiony 12 ceramicznymi reliefami umieszczonymi w strefie kapitelowej.

	Głowa (najprawdopodobniej) kobiety z przykrytymi włosami - symbol skromności i pobożności.
	Postać o niecodziennym wyglądzie: z sześcioma wydłużonymi elementami na głowie i dwoma "gałęziami" wyrastającymi z łokci. Jest to najprawdopodobniej przedstawienie gorgony - mitologicznego stworzenia mającego węże zamiast włosów oraz skrzydła u ramion.
	Postać w tunice z uniesionymi w górę rękami, w lewej dłoni trzymająca niemożliwy do rozpoznania przedmiot. Najprawdopodobniej postać ta jest personifikacją jakiejś wady lub grzesznego zachowania.
	Mężczyzna w nakryciu głowy z krzyżem, podparty pod boki. Być może jest to satyra na lenistwo nieobce także stanowi duchownemu.
	Naga, łysa postać, płci żeńskiej z długim ogonem. Jest to najprawdopodobniej małpa - uznawana w średniowieczu za symbol głupoty.
	Półleżący człowiek, który jedną ręka podtyka coś psu, a twarzą dotyka jego zadu. Scena ma charakter obsceniczny i ostrzega przed składaniem hołdu złym mocom i uleganiu grzesznym namiętnościom.
	Na dwóch sąsiadujących płytach przedstawiona jest scena walki dwóch centaurów. Mają oni nakrycia głowy (kaptur lub spiczastą czapkę) oraz okrągłe tarcze, a jeden z nich ma dodatkowo miecz. Centaury były symbolem fałszywości dzikości i pijaństwa - a sama walka jest rezultatem gniewu.
	Postać (najprawdopodobniej kobieta) z szeroko rozstawionymi nogami co może sugerować iż jest to personifikacja rozpusty.
	Relief przedstawia człowieka siedzącego na świni i trzymającego w jednym ręku lilię, a w drugim - kwiat (najprawdopodobniej różę). Świnia to symbol nieczystości lub diabła, lilia i róża to symbole, czystości i doskonałości.
	Małpa trzymająca lustro to symbol głupoty i pychy.
	Syrena z podwojonym ogonem - tak bywała często przedstawiana w sztuce romańskiej. Syrena to symbol zwodniczych pokus czyhających na grzeszników.
	Kobieta o bujnych lokach – symbol osoby próżnej i nieskromnej.

Portal północny jest zdecydowanie mniej rozbudowany symbolicznie. Przeważają na nim wizerunki smoków i mantykor.

	Ustawiony pionowo wizerunek smoka z głową diabła (widoczne rogi)
	Składająca się z pięciu płytek kompozycja przedstawiająca dwa splątane ze sobą szyjami dwunożne, skrzydlate smoki. Być może jest to ilustracja dwoistej (zawierającej pierwiastki dobra i zła), skomplikowanej natury człowieka. Według J. Kochanowskiej płytki pochodzą z początku XX w. i są kopią średniowiecznych oryginałów.
	Na sześciu płytkach przedstawione są dwie mantykory (samiec i samica)
	Mantykora
	Mantykora
	Naga kobieta wyobrażająca biblijną Ewę
	Kobieta w sukni stojąca na rogatym smoku z długim ogonem i brodą. Scena symbolizuje zwycięstwo Maryi nad szatanem przedstawionym tu w formie smoka.

Przypisy

Bibliografia

• Jarosław Ellwart: Pomorze Środkowe - przewodnik turystyczny. Gdynia: Wydawnictwo REGION, 2011, s. 262. ISBN 978-83-7591-042-1.
• Janina Kochanowska: Perły Pomorza. Szczecin: Oficyna IN PLUS, 2011, s. 188. ISBN 978-83-89402-81-3.
• Dariusz Piasek: Smoki, szachownice i święci ... czyli o symbolice wybranych elementów dekoracyjnych średniowiecznych kościołów na nowomarchijskim odcinku „szlaku krzyżowców” Część 2. [dostęp 2016-11-24].