Koalicja SLD-PSL-UP

Leszek Miller – premier z ramienia SLD w latach 2001–2004

Marek Belka – premier z ramienia SLD w latach 2004–2005

Marek Pol wicepremier minister infrastruktury z ramienia Unii Pracy w latach 2001–2004

(c) Foto-AG Gymnasium Melle, CC BY-SA 3.0

Jarosław Kalinowski wicepremier, minister rolnictwa w latach 2001–2003

Koalicja SLD-PSL-UP – centrolewicowa koalicja rządowa powstała po zwycięskich dla koalicji wyborczej Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy wyborach parlamentarnych z dnia 19 października 2001, zawiązana przez SLD, PSL i UP. Koalicja rozpadła się 3 marca 2003, a rząd mniejszościowy SLD i niewielkich partii lewicowych zakończył działalność po przegranych wyborach parlamentarnych w 2005.

Funkcjonowanie koalicji

Utworzenie rządu centrolewicowego wydawało się naturalne już bezpośrednio po wyborach, zważywszy na to, że w latach 1993–1997 u władzy była już koalicja SLD-PSL. Po rokowaniach koalicyjnych na premiera wysunięto kandydaturę Leszka Millera.

Uchwałą Sejmu z 26 października 2001 Rada Ministrów pod przewodnictwem Leszka Millera otrzymała wotum zaufania. Za jego udzieleniem głosowało 306 posłów, przeciw opowiedziało się 140, tylko 1 poseł wstrzymał się od głosu. Większość bezwzględna konieczna do uzyskania wotum zaufania wynosiła 231 głosów^[1].

19 października 2001 marszałkiem Sejmu został Marek Borowski. Tego samego dnia został zaprzysiężony rząd Leszka Millera. 20 października na stanowisko marszałka Senatu powołano Longina Pastusiaka. Koalicja rozpadła się 3 marca 2003, w wyniku sporów między koalicjantami. W lutym 2004 premier Leszek Miller zrezygnował z funkcji przewodniczącego SLD i ogłosił, że 2 maja tego samego roku przestanie być premierem. 26 marca 2004 m.in. w wyniku konfliktów w ramach SLD i nieprzyjęcia uchwały Dość złudzeń, mającej na celu uporządkowanie sytuacji w tej partii powstała Socjaldemokracja Polska, na czele której stanął dotychczasowy marszałek Sejmu Marek Borowski. Marszałkiem Sejmu Marek Borowski przestał być 20 kwietnia 2004, a jego następcą został Józef Oleksy. 2 maja 2004 premierem został Marek Belka. Premier wygłosił exposé programowe 14 maja 2004 po czym nie uzyskał w Sejmie wotum zaufania. Za głosowało 188 posłów m.in. z klubu parlamentarnego SLD, przeciw m.in. PO, PiS, SDPL, LPR i PSL^[2]. Prezydent Aleksander Kwaśniewski przyjął dymisję Rady Ministrów i powierzył jej sprawowanie obowiązków do czasu powołania nowego gabinetu. Drugi rząd Marka Belki został powołany przez prezydenta RP 11 czerwca 2004 po pierwszej nieudanej próbie stworzenia przez niego rządu 2 maja 2004. Sejm udzielił wotum zaufania rządowi po wygłoszeniu exposé przez premiera 24 czerwca 2004^[3]. 5 stycznia 2005 Józef Oleksy zrezygnował z funkcji marszałka Sejmu, został odwołany z tej funkcji stosunkiem głosów 379 do 17 przy 48 wstrzymujących się. Po przyjęciu przez Sejm rezygnacji Józefa Oleksego z funkcji marszałka Sejmu, Włodzimierz Cimoszewicz został wybrany na trzeciego z kolei marszałka Sejmu IV kadencji. Jego kontrkandydatem był Józef Zych z PSL, którego pokonał stosunkiem głosów 223:219^[4]. Rząd Marka Belki (składający się pod koniec urzędowania w największej mierze z osób bezpartyjnych, a ponadto kilku członków SLD, wicepremier z Unii Lewicy – wcześniej z UP – oraz ministra z SDPL) zakończył urzędowanie 31 października 2005.

Przypisy