Kobieta z prowincji
| Gatunek | psychologiczny |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery | |
| Kraj produkcji | |
| Język | polski |
| Czas trwania | 104 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | Andrzej Barański |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | Paweł Mirowski |
| Kostiumy | Anna Nowogórska-Szczęk |
| Montaż | |
| Produkcja |
Kobieta z prowincji – polski film psychologiczny z 1984 roku w reżyserii Andrzeja Barańskiego, na podstawie powieści Waldemara Siemińskiego. Film przedstawia zmagania życiowe Andzi (Ewa Dałkowska), która wspomina swoją przeszłość w kolejności niechronologicznej, obejmującą okres stalinizmu, lata II wojny światowej oraz dwudziestolecie międzywojenne. Kobieta z prowincji zdobyła szereg nagród, w tym Nagrodę Specjalną Jury oraz Nagrodę Dziennikarzy dla Barańskiego na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych; doceniano też główną rolę Dałkowskiej.
Fabuła
Andzia, 60-letnia kobieta, mieszka w małym miasteczku. Ma drugiego męża, emerytowanego piekarza, z którym nie jest szczęśliwa. Andzia zajmuje się zdobyciem pieniędzy dla dzieci z pierwszego małżeństwa – Henryka i Celiny, którzy mieszkają w mieście i się usamodzielniły. Andzia zwierza się widzowi ze swojej przeszłości, która wpłynęła na jej życie. Kolejne wydarzenia opowiadane są w kolejności niechronologicznej. Andzia wspomina motywy, które kierowały jej pierwszym i drugim małżeństwem; okres stalinizmu, kiedy pracowała jako pomywaczka oraz robotnica w państwowym gospodarstwie rolnym; lata 40., gdy ukrywała rodzinę żydowską podczas okupacji niemieckiej; czasy międzywojenne spędzone w biedzie wśród rodziny; wreszcie okres dzieciństwa, za którym Andzia tęskni. Andzia mimo nieustannego poniżania przez współpracowników, rodzinę i małżeństwo zachowuje własny kompas moralny; jest też wierzącą katoliczką, która nawet w okresie stalinizmu przed komisją zatrudniającą ją do pracy trzyma skrycie w ręku podobiznę Jezusa[1][2].
Obsada aktorska
- Ewa Dałkowska – Andzia Cichalska-Solska z domu Głowacka
- Ryszarda Hanin – matka Andzi
- Bożena Dykiel – Jadźka, siostra Andzi
- Magdalena Michalak – Celinka, córka Andzi
- Halina Wyrodek – przyjaciółka Andzi
- Wiesław Wójcik – Tadek, miłość Andzi
- Hanna Giza – Żydówka Siejwa, przyjaciółka Andzi
- Ewa Zdzieszyńska – Brewka, podopieczna Andzi
- Hanna Stankówna – letniczka
- Katarzyna Rubacha – mała Andzia
- Kazimierz Wichniarz – Felek Solski, drugi mąż Andzi
- Aleksander Fogiel – ojciec Andzi
- Maciej Góraj – Szczepan Cichalski, pierwszy mąż Andzi
- Eugeniusz Wałaszek – plantator chmielu
- Michał Szewczyk – „prezes”
- Jan Jankowski – Heniuś, syn Andzi
- Edward Linde-Lubaszenko – mąż Jadźki
Produkcja
Zdjęcia plenerowe kręcono w następujących lokacjach: Piątek (rynek, cmentarz, kawiarnia „Danusia” przy ul. Jana Pawła II, dzwonnica przy kościele Św. Trójcy), Pęcławice, Piekary, przystanek kolejowy Czarnocin, Tworzyjanki (willa nr 9 w zespole willowym)[2].
Odbiór
| Rok | Festiwal/instytucja | Nagroda | Odbiorca |
|---|---|---|---|
| 1985 | Festiwal Polskich Filmów Fabularnych | Nagroda Specjalna Jury | Andrzej Barański |
| Nagroda za muzykę | Henryk Kuźniak | ||
| Nagroda Dziennikarzy | Andrzej Barański | ||
| Wyróżnienie Dziennikarzy | Ewa Dałkowska | ||
| Klubu Krytyki Filmowej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich | Syrenka Warszawska dla najlepszego filmu fabularnego | Andrzej Barański | |
| 1986 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie | Nagroda Forum Młodego Kina | |
| 1987 | Dyskusyjny Klub Filmowy w Świebodzinie | Samowar, Nagroda Entuzjastów Kina |
Przypisy
- ↑ Andrzej Barański, Kobieta z prowincji [online], Warszawa: Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych, 1984.
- ↑ a b c Kobieta z prowincji. FilmPolski.pl. [dostęp 2022-12-08]. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Kobieta z prowincji w bazie Filmweb
- Kobieta z prowincji w bazie filmpolski.pl
- Zdjęcia z filmu Kobieta z prowincji w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Kobieta z prowincji w bazie Akademii Polskiego Filmu
- Kobieta z prowincji w bazie IMDb (ang.)