Kobiety kochają diamenty

Kobiety kochają diamenty
Women Love Diamonds
Ilustracja
Gatunekmelodramat
Rok produkcji1926
Data premiery12 lutego 1927
Kraj produkcjiStany Zjednoczone
Językplansza tekstowa w języku angielskim
Czas trwania70 minut
ReżyseriaEdmund Goulding
ScenariuszLorna Moon
Waldemar Young
Edmund Goulding
Edwin Justus Mayer
Główne rolePauline Starke
Owen Moore
Lionel Barrymore
Douglas Fairbanks Jr.
ZdjęciaRay Binger
ScenografiaCedric Gibbons
A. Arnold Gillespie
KostiumyAndré-ani
MontażHugh Wynn
ProdukcjaMetro-Goldwyn-Mayer
WytwórniaMetro-Goldwyn-Mayer
DystrybucjaLoew’s Inc.

Kobiety kochają diamenty (tytuł oryg. Women Love Diamonds) – amerykański niemy melodramat z 1927 w reżyserii Edmunda Gouldinga, który, wraz z Lorną Moon, Waldemarem Youngiem i Edwinem Justusem Mayerem, był również autorem scenariusza. W rolach głównych wystąpili Pauline Starke, Owen Moore, Lionel Barrymore i Douglas Fairbanks Jr.

Obsada

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[1]:

Produkcja

Realizacja

Melodramat Kobiety kochają diamenty wyreżyserował Edmund Goulding[1]. Pierwotnie do roli Mavis Ray była przymierzana Greta Garbo, która wystąpiła w filmie studia Metro-Goldwyn-Mayer Symfonia zmysłów (reż. Clarence Brown), lecz aktorka odrzuciła możliwość udziału w produkcji, co przełożyło się na jej konfliktowe relacje ze studiem[2][3]. W jej miejsce angaż otrzymała Pauline Starke[4]. Kandydatką do głównej roli była również Mae Murray[1].

W ocenie branżowego tygodnika „Variety” „film wyglądał jakby miał ponadprzeciętny budżet”[5].

Premiera kinowa, analizy i recenzje

Premiera miała miejsce 12 lutego 1927[1]. Film Kobiety kochają diamenty okazał się finansową klapą, przynosząc wytwórni 30 tys. dolarów strat[6]. Alternatywny tytuł produkcji brzmiał Diamond Handcuffs[1].

Krytyk David Shipman, autor książki Caught in the Act: Sex and Eroticism in the Movies (1985), uważał, że postać Mavis Ray początkowo jawi się jako ktoś, kogo kobiety z poczuciem winy podziwiają, a mężczyźni chcą posiadać, ale później staje się bardziej współczująca po tym, jak doznała moralnego objawienia i została pielęgniarką[4]. Lea Jacobs, historyk i autorka książki The Decline of Sentiment: American Film in the 1920s (2008), pisała, że film nie zajmuje się obyczajami seksualnymi, jak można by się spodziewać, ale raczej siłą uzyskaną z seksualności i bogactwa[7]. W dalszej części dodała, że gdy Ray ma do czynienia z Jerrym, Dorothy i panią Croker-Kelley, jej „ostentacyjny” sposób ubierania się prowadzi do tego, że patrzy się na nią z góry; jednak z postaciami niższej klasy, takimi jak Patrick Michael Regan, jej suknia staje się symbolem władzy[8]. Sam film Jacobs opisywała jako „prawdopodobnie najdziwniejszy eksperyment w dramatyzowaniu gatunku poszukiwaczy złota”[5], przypominający dzieła niemieckiego reżysera Rainera Wernera Fassbindera[7].

„Variety” chwalił aktorstwo, scenografię i zdjęcia, jednak recenzent magazynu uznał, że fabuła jest osłabiona przez „ostrożne obchodzenie się” z tematem[5], a główna gwiazda „nie wzbudza wystarczającej sympatii”[8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e AFI Catalog – Women Love Diamonds (ang.). American Film Institute. [dostęp 2021-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-24)].
  2. ↑ David Bret: Greta Garbo. Adam Tuz (tłum.). Prószyński i S-ka, 2015, s. 138–139. ISBN 978-83-8069-178-0. (pol.)
  3. ↑ Barry Paris: Garbo. Abdykacja królowej. Maciejka Mazan (tłum.). Twój Styl, 2007, s. 119–120. ISBN 978-83-7163-467-3. (pol.)
  4. ↑ a b David Shipman: Caught in the Act: Sex and Eroticism in the Movies. Elm Tree Books, 1985, s. 44. ISBN 978-0-241-11403-2. (ang.)
  5. ↑ a b c Jacobs 2008 ↓, s. 209.
  6. ↑ Matthew Kennedy: Edmund Goulding’s Dark Victory: Hollywood’s Genius Bad Bo. Terrace Books, 2004, s. 61. ISBN 978-0-299-19770-4. (ang.)
  7. ↑ a b Jacobs 2008 ↓, s. 212.
  8. ↑ a b Jacobs 2008 ↓, s. 213.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie