Kobylenie

Kobylenie[1][2], także kobylica[3], kobylina[4][5]) – rodzaj prowizorycznych zapór stosowanych w XVI i XVII wieku dla powstrzymania szarżującej jazdy[1][2].

Były to pnie ściętych drzew (kłody) z częściami gałęzi, umieszczane na drogach lub w przejściach (także w bramach)[1][2]. Kobyliny sporządzano z naturalnych pni lub wykonywano je sztucznie[4]. Niekiedy stosowano je i w polu, np. użyła ich szwedzka kawaleria atakowana przez polskich kopijników hetmana Zamojskiego[6]. Kobylina mogła być prosta (jedna ostrew, przymocowana trwale); podwójna, z dwóch ostrwi umieszczonych nad sobą; rogata, czyli umocowana w taki sposób, by można ją było obrócić, otwierając lub zamykając przejście[4].

Według zachowanego świadectwa Stryjkowskiego, za najodpowiedniejsze do tego celu uważano sękate jodły i świerki, często wykorzystywano również dęby i sosny o częściowo przyciętych gałęziach[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Mała encyklopedia wojskowa. T. 2 (K-Q). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 55
  2. ↑ a b c Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989, s. 104, ​ISBN 83-11-07423-2​
  3. ↑ a b Zygmunt Gloger: Encyklopedia staropolska ilustrowana. T. 3. Warszawa: P. Laskauer, 1902, s. 52.
  4. ↑ a b c Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 527.
  5. ↑ M. Arcta Słownik staropolski. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo M. Arcta, 1920, s. 127, por. też u Doroszewskiego.
  6. ↑ Jędrzej Moraczewski: Dzieje Rzeczypospolitej polskiej. T. 6. Poznań: N. Kamieński, 1851, s. 252.