Kocham pana, panie Sułku

Ten artykuł od 2022-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kocham pana, panie Sułku

Marta Lipińska i Krzysztof Kowalewski czytają tekst, 2013
Rodzaj słuchowiska	humorystyczne
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Scenariusz	Jacek Janczarski
Reżyseria	Jerzy Markuszewski
Narrator	Jacek Janczarski
Główne role	Marta Lipińska Krzysztof Kowalewski
Data produkcji	1973–2000
Liczba odcinków	294
Premierowe emisje radiowe
Stacja radiowa	Polskie Radio Program III

Kocham pana, panie Sułku – cykl komediowych słuchowisk radiowych autorstwa Jacka Janczarskiego.

Historia

Historia tego cyklu słuchowisk zaczęła się w 1973, kiedy reżyser Jerzy Markuszewski zamówił u Janczarskiego cykl komediowy. Nie precyzował tematyki, ale powiedział ma być śmiesznie i mają występować baba i chłop. Pierwsza emisja miała miejsce jeszcze tego samego roku w programie III Polskiego Radia w Ilustrowanym Tygodniku Rozrywkowym. Słuchowiska cyklu były następnie emitowane w różnych programach, głównie w Trójce, choć także w Jedynce. Ogółem ukazały się na antenie 294 słuchowiska, wciąż emitowane są one w Trójkowej Powtórce z rozrywki oraz w Markomanii. Ostatnie słuchowiska nagrane zostały już po nagłej śmierci Janczarskiego.

Fabuła

W większości odcinków jedynymi bohaterami cyklu są tytułowy pan Sułek – niezbyt inteligentny, wieczny uczeń szkoły podstawowej oraz rencistka pani Eliza, która jest jego opiekunką. Czas w tych słuchowiskach płynie zgodnie z rzeczywistym, zatem między pierwszym a ostatnim odcinkiem cyklu mija prawie 30 lat. Niewiele jednak się zmienia:

• pani Eliza wciąż jest rencistką;
• pan Sułek mimo podeszłego już wieku wciąż jest uczniem szkoły podstawowej;
• pani Eliza wciąż bez wzajemności kocha się w Sułku;
• oboje wciąż mieszkają w rozlatującym się byłym chlewiku gajowego Maruchy i ledwo wiążą koniec z końcem;
• pani Eliza wciąż powtarza „Kocham pana, panie Sułku”, a Sułek odpowiada „Cicho, wiem!”.

Obsada i postacie

W prawie wszystkich odcinkach jedyne postaci to pani Eliza oraz pan Sułek. O ile Marta Lipińska od początku miała grać panią Elizę, o tyle Krzysztof Kowalewski do roli pana Sułka został zwerbowany w ostatniej chwili. Według jego opowieści początkowo do roli Sułka Janczarski przeznaczył Kazimierza Kaczora. Kaczor po prostu nie zdążył pojawić się na nagraniu, a naglił termin emisji i tu pojawił się Kowalewski. Oprócz nich występowali także:

• Jan Kobuszewski – w kilku odcinkach gra listonosza i wypowiada kilka słów;
• Ewa Gawryluk – w kilku odcinkach gra listonoszkę i jej miłość do Sułka jest głównym motywem odcinków;
• Maciej Zembaty – w 6 odcinkach gra główną rolę u boku Celińskiej, w 1 u boku pani Elizy;
• Stanisława Celińska – w 6 odcinkach gra główną rolę u boku Zembatego;
• Henryk Borowski – w jednym z odcinków gra pradziada Huberta;
• Jacek Janczarski jest narratorem.

Janczarski pisał do prawie każdego z odcinków bardzo dowcipne zakończenie i prawie każde z nich czytał sam, jednak w początkowych odcinkach zakończenia czytane były przez inne osoby; byli to m.in. Stefan Friedmann, Maria Czubaszek, Jerzy Markuszewski i Jan Tadeusz Stanisławski.

Prócz bohaterów występujących na antenie istnieją postaci, o których bohaterowie jedynie opowiadają. Głównym bohaterem tych opowieści jest Gajowy Marucha, jego podopieczny Cypis oraz doktor Wałaszewski, choć pojawiają się także inne osoby (głównie z otoczenia Sułka). Gajowy Marucha jest także bohaterem większości zakończeń czytanych przez Janczarskiego.

Serie i odcinki specjalne

Pierwsze słuchowiska cyklu powstały w 1973, zaś ostatnie odcinki realizowane były już po śmierci Janczarskiego w 2000.

W latach 70. i 80. powstało ok. 100 odcinków. Większość z nich to typowe odcinki z serii, o różnorodnej tematyce. Janczarski nazywał je różnie, głównie Spotkania z panem Sułkiem. Powstało także kilkanaście odcinków nieco odmiennych, o tematyce przyrodniczej, nazwanych Spotkania z przyrodą. Większość miała inną czołówkę, głos osła.

W latach 90., po przerwie, zaczęły powstawać kolejne odcinki. Janczarski numerował je od 101. Fabuła nie uległa zmianie, oboje bohaterowie w dalszym ciągu mieszkali w starej szopie, a Sułek nie ukończył szkoły podstawowej. W kilku odcinkach pojawia się wątek miłości listonoszki do Sułka i nowa aktorka. Wszystkie rozpoczynały się bardzo charakterystycznym motywem muzycznym, Janczarski nazywał je już Kocham pana, panie Sułku, a po każdym odcinku czytał dowcipne zakończenie dotyczące Gajowego Maruchy.

Na uwagę zasługuje też 6 specjalnych odcinków z lat 90., w których nie występują ani Eliza, ani Sułek. Jest to krótka seria (odcinki 128–133), w których występuje Stanisława Celińska jako Celińska oraz Maciej Zembaty jako Zembaty. Odwrócono tu role: Celińska jest prostą (wręcz prostacką) policjantką, a Zembaty bardzo bogatym biznesmenem. Zembaty jest zakochany w Celińskiej, ta jednak wciąż odrzuca jego zaloty.