Kod Leonarda da Vinci
_-_The_Last_Supper_(1495-1498).jpg) | |||
| Autor | |||
|---|---|---|---|
| Typ utworu | |||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania | |||
| Język | |||
| Data wydania | 18 marca 2003 | ||
| Wydawca | |||
| Pierwsze wydanie polskie | |||
| Data wydania polskiego | 2004 | ||
| Wydawca | Albatros | ||
| Przekład | Krzysztof Mazurek | ||
| |||
Kod Leonarda da Vinci (ang. The Da Vinci Code) – czwarta powieść sensacyjna Dana Browna, thriller sprzedany w nakładzie ponad 80 mln egzemplarzy. Książka inspirowana była dziełem Michael Baigenta, Richard Leigha oraz Henriego Lincolna – „The Holy Blood and the Holy Grail” („Święty Graal, święta krew”). Mimo odwołań do świata rzeczywistego jest to powieść z gatunku fikcji literackiej.
Główni bohaterowie
- Robert Langdon
- Sophie Neveu
- Sir Leigh Teabing
- Sylas
- Bezu Fache
- bp Manuel Aringarosa
- Jacques Saunière
- Marie Chauvel
- Nauczyciel
- André Vernet
- Rémy Legaludec
Opis
Ofiarą morderstwa popełnionego w Luwrze pada kustosz Jacques Saunière. Zwłoki zostają odnalezione w pozycji łudząco podobnej do rysunku witruwiańskiego, na którym Leonardo da Vinci przedstawił proporcje ludzkiego ciała. Robert Langdon, znawca symboliki religijnej z uniwersytetu w Harvardzie, jest podejrzewany przez policję o popełnienie tej zbrodni.
Akcja komplikuje się, ponieważ konający kustosz pozostawił po sobie szereg zagadek, które w trudny do odgadnięcia sposób mają pomóc w odnalezieniu sprawców. Ale mają też doprowadzić do czegoś zupełnie innego. Langdona ściga mnich Sylas.
Niektóre tezy zawarte w książce
- na skutek spisków pierwszych przywódców katolickich do Nowego Testamentu nie trafiło ponad 80 innych niż uznane za objawione ewangelii
- chrześcijaństwo jest z natury antykobiece
- w czasie śmierci Jezusa Maria Magdalena była z nim w ciąży, nosząc więc w sobie jego krew, była świętym Graalem; po śmierci męża uciekła ona ze swym dzieckiem do Francji, dając początek dynastii Merowingów
Krytyka
Kod Leonarda da Vinci został skrytykowany przez polski Episkopat, m.in. ze względu na zawarte w niej twierdzenia historycznie i teologicznie. Specjalny komunikat w tej sprawie został wydany przez Radę Naukową Konferencji Episkopatu Polski 29 kwietnia 2005[1].
Bart D. Ehrman, biblista, wytknął, że Jezus nie miał tysięcy piśmiennych zwolenników, nie rozważano włączenia do Nowego Testamentu ponad osiemdziesięciu ewangelii, Jezus został uznany za istotę boską jeszcze przed soborem nicejskim, Konstantyn Wielki nie zamówił nowej Biblii przemilczającej ludzkie cechy Jezusa, dokumenty z Nag Hammadi nie opowiadają historii Graala, Żydzi nie potępiali celibatu, zwoje z Qumran nie zawierają treści chrześcijańskich, dokument Q nie jest księgą napisaną przez Jezusa i nie został utajniony przez Watykan[2]. Jedna z kluczowych scen powieści rozgrywa się w kościele Saint-Sulpice w Paryżu, ukazanym jako jedno z miejsc działalności Zakonu Syjonu. Teoria powiązania tego kościoła z Zakonem Syjonu przedstawiona w 1997 r. przez Lynn Picknett i Clive’a Prince’a w książce The Templar Revelation, została w dużej mierze zdyskwalifikowana, gdyż dokumenty z Biblioteki Narodowej, na które powoływali się autorzy, okazały się fałszywe.
Książki o Kodzie Leonarda da Vinci
- Największe tajemnice Kodu da Vinci, Amy Welborn, Wydawnictwo Polwen, ISBN 83-89862-66-2.
- Prawda i fikcja w Kodzie Leonarda da Vinci, Bart D. Ehrman, Wydawnictwo Rebis, sierpień 2005, ISBN 83-7301-719-4.
- Prawdziwa historia w Kodzie Leonarda da Vinci, Sharan Newman, Rebis, listopad 2005, ISBN 83-7301-713-5.
- Kod Leonarda. Śledztwo dziennikarskie, Frederic Lenoir, Marie-France Etchegoin, Wydawnictwo Bellona, Listopad 2005, ISBN 83-11-10281-3.
- Złamany Kod Leonarda da Vinci, Simon Cox, Świat Książki, ISBN 83-7391-919-8.
- Kod ewangelii, Ben Witherington III, Wydawnictwo M, ISBN 83-7221-660-6.
- Kod Leonarda da Vinci – fakt czy fikcja?, Alfred J. Palla, Wydawnictwo Betezda, ISBN 83-915259-5-3.
- Pomiędzy Leonardem da Vinci a Lucyferem, Rene Chandelle, Wydawnictwo Amber, marzec 2006, ISBN 83-241-2455-1.
- Oszustwo Kodu Leonarda da Vinci Carl E. Olson, Sandra Miesel, Wydawnictwo Diecezjalne Sandomierz 2006, ISBN 83-7300-678-8.
Parodie
- Kod Stravinci, Toby Clements, Wydawnictwo Eden, 2005, ISBN 83-60346-00-3.
- Szyfr Jana Matejki, Dariusz Rekosz, Wydawnictwo Replika, 2007
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Polski episkopat krytykuje Kod Leonarda da Vinci. opusdei.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-02)]..
- ↑ Bart D. Ehrman: Prawda i fikcja w Kodzie Leonarda da Vinci. Poznań: Rebis, 2005, s. 14–16. ISBN 83-7301-719-4.
Bibliografia
- Kod Leonarda da Vinci (2003), wyd. polskie 2004, przeł. K. Mazurek, Wydawnictwo Albatros/Andrzej Kuryłowicz, Wydawnictwo Sonia Draga.
Linki zewnętrzne
Strony krytyczne:
- Włochy: polemiki wokół Kodu Leonarda da Vinci. ekai.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-10)]. – Katolicka Agencja Informacyjna (KAI)
- Zbiór artykułów nt. Kodu Leonarda da Vinci – Ekumeniczny Serwis Informacyjny Kosciol.pl
- Da Vinci Code: Dan Brown and The Grail That Never Was. smu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-19)]. autorstwa prof. Norrisa Lacy (PDF) (ang.)
- The Da Vinci Code by the BBC z kanału BBC (ang.)
