Kodeks kar głównych i poprawczych

Kodeks kar głównych i poprawczych

Уложение о наказаниях уголовных и исправительных

Skrót nazwy	KKGiP
Państwo	Imperium Rosyjskie
Data wejścia w życie	1 maja 1846
Przedmiot regulacji	prawo karne
Status	uchylony
Utrata mocy obowiązującej z dniem	22 marca 1903
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Kodeks kar głównych i poprawczych – rosyjski kodeks prawa karnego opublikowany w 1845 z mocą obowiązującą od 1 maja 1846.

Był dziełem komisji, w której dużą rolę odegrał specjalista prawa karnego i historyk prawa Romuald Hube. Obowiązywał, w skróconej wersji (1221 artykułów) w Królestwie Polskim od 1847 do 1876, kiedy po rewizji rosyjskiego kodeksu w 1866 wprowadzono w całości Kodeks kar głównych i poprawczych.

Cechy

• Wyraźny krok wstecz w porównaniu z obowiązującym poprzednio Kodeksem karzącym Królestwa Polskiego.
• Bardzo daleka idąca kazuistyka – początkowo 2224 artykułów.
• Dopuszczenie analogii – mimo zasad nulla poena sine lege i nullum crimen sine lege.
• Podział kar na główne i poprawcze.
• Ochrona religii panującej oraz innych wierzeń chrześcijańskich (przestępstwo apostazji z zakazem przedawnienia).
• Teoria odstraszania – surowość kodeksu. Rozbudowany system kar głównych i poprawczych. Liczne kary zesłania, dzielone na stopnie. Kara pozbawienia praw stanu – skutki jak francuska śmierć cywilna. Konfiskaty, kary cielesne, kary hańbiące, pokuta kościelna.
• Brak formalnej i materialnej równości wobec prawa.
• Rezygnacja z trójpodziału przestępstw.
• Kilka stopni usiłowania.
• Karanie samego zamysłu.
• Rozbudowanie katalogu przestępstw przeciwko władzy państwowej.
• W 1863 roku ograniczono kary cielesne.

Bibliografia

• Katarzyna Sójka-Zielińska: Historia prawa. Warszawa: LexisNexis, 2005, s. 308-311. ISBN 83-7334-393-8.

Linki zewnętrzne

• Kodeks Kar Głównych i Poprawczych w Podlaskiej Bibliotece Cyfrowej