Kodycyl

Kodycyl (łac. codicillus – dodatek do testamentu) – przeniesiona z języka prawniczego nazwa końcowej części utworu literackiego, mającej formę ostatniej woli, często wyrażonej w sposób żartobliwy. Przykładem takiego utworu jest Wielki testament François Villona.

W prawie rzymskim kodycyl to rozporządzenie majątkiem na wypadek śmierci (mortis causa), ale – w przeciwieństwie do testamentu – bez ustanowienia dziedzica. Inaczej mówiąc należy kodycyl rozumieć jako nieformalne rozporządzenie majątkiem na wypadek śmierci. Przez zwrot nieformalne należy rozumieć takie, które w istocie swojej nie wymaga przestrzegania jakieś formy, np. wypowiedzenia jakichś konkretnych słów, sporządzenia na piśmie itp. Kodycyl może wystąpić w miejscu testamentu albo obok niego. W tym ostatnim wypadku stanowi on uzupełnienie woli spadkodawcy. Należy też powiedzieć, że nie ma on mocy testamentu.

Współcześnie kodycyl występuje jako instytucja prawa spadkowego w niektórych systemach prawnych.

Bibliografia

• W. Wołodkiewicz, M. Zabłocka "Prawo Rzymskie, Instytucje" Jakiekolwiek wydanie, lub inne podręczniki do prawa rzymskiego.
• J. Sondel "Słownik łacińsko - polski dla prawników i historyków" pod hasłem codicillus.
• J.J. Szczerbowski, Forma Kodycylu w Świetle Prawa Justyniańskiego [w:] Studia Prawnoustrojowe, Tom. 7, 2007, Udostępniono na: http://ssrn.com/abstract=1564022.