Koherer
.jpg)
Koherer – detektor fal elektromagnetycznych, którego wynalazcą był francuski fizyk, Édouard Branly (1890). Został udoskonalony przez Olivera Lodge'a (demonstrowany publicznie w 1894 roku). W następnych latach był stosowany przez pionierów radia (Guglielmo Marconi, Aleksandr Popow).
Składał się z izolującej rurki, zwykle szklanej, wypełnionej opiłkami żelaznymi, na końcach której były umieszczone kontakty. Pod wpływem pola magnetycznego fali elektromagnetycznej zmniejszał się opór opiłków, na skutek zmiany ich ułożenia – stawało się bardziej uporządkowane – w ten sposób był to detektor przejścia fali. Wstrząs niszczył to uporządkowanie, i powodował, że opór wracał do większej wartości. W układzie stosowanym przez Popowa jako odbiornik szeregowo z kohererem był włączony elektromagnes, który poruszał dźwignię, rozłączając obwód, tak jak w dzwonku elektrycznym z przerywaczem, a ta z kolei uderzała w koherer. W ten sposób krótki impuls pola elektromagnetycznego powodował uderzenie w koherer, zaś dłuższy serię uderzeń. Tak skonstruowany układ był używany przez Popowa i Marconiego do odbioru sygnałów nadawanych alfabetem Morse’a – Popow na pierwszym pokazie przesłał słowa „Heinrich Hertz”.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- WiŻ – Narodziny radia. archiwum.wiz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-28)].
Media użyte na tej stronie
A Branly coherer, 1902, an early primitive radio wave detector invented by Edouard Branly in 1890 and used in the first radio receivers until about 1906. This version, developed by Guglielmo Marconi, consists of an evacuated glass tube with metal filings between two metal electrodes. Radio waves from the antenna, applied across the electrodes, cause the filings to cohere, reducing the resistance of the device. This turns on a DC circuit attached to the electrodes, powered by a battery, that makes a "click" sound in earphones or a mark on a paper tape, to record the Morse code signal. The slanted faces of the electrodes allowed the gap between them, and thus the sensitivity of the detector, to be adjusted by rotating the tube.
Autor: F1jmm, Licencja: CC BY-SA 3.0
Early radio receiver circuit using a "Branly coherer", a tube containing metal filings, as a detector. This type of receiver, used until about 1906, made possible the first long distance radio telegraphy communication.
In 1902: since the headlight of Stiff, tests by Camille Tissot of the station Ushant TSF with a radio operator receiver with coherer and an arc transmitter with two balls. This station with a range radio telegraphy of 80 kilometers with a fleet of 14 ships at sea and with .
The radio waves from the antenna at top are applied through a resonant circuit consisting of a coil and tuning capacitor (CV) to the coherer (A). The coherer tube is in a series circuit with a 1.5V battery and a sensitive relay (R). When a radio wave arrives, the tube becomes conducting, and the relay closes a contact in a second circuit which contains a Morse paper tape recorder (E) and an electromagnet "decoherer" or "trembler" (F). The recorder registers the signal on the tape, while the arm of the electromagnet (B) lightly taps the coherer. This disturbs the metal filings, returning the coherer to its nonconducting state so it is prepared to detect the next radio symbol. In actual operation, if the radio signal is still present when the decoherer taps the tube, the coherer immediately turns on again, causing another tap. The result is a continuous tapping or "trembling" of the electromagnet arm during the duration of each incoming Morse code symbol.