Kolegium jezuitów w Głogowie

Ten artykuł od 2021-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zachowane skrzydło kolegium jezuickiego w Głogowie

Kolegium jezuitów w Głogowie – kolegium prowadzone przez zakon jezuitów sprowadzonych do Głogowa w czasie wojny trzydziestoletniej przez hrabiego Georga Oppersdorfa(niem.).

Jezuici rezydowali w Głogowie od 1625, należąc do Prowincji Czeskiej zakonu (od 1754 do Prowincji Śląskiej). Do 1651 placówka miała status rezydencji, w 1651 uzyskała status kolegium. Kolegium istniało do 1776, tj. do kasaty Towarzystwa.

Około 1626 roku powstało gimnazjum liczące ok. 200 uczniów. W 1629 założono fundację konwiktu, a w 1662 lub 1679 powstał konwikt (utrzymujący przeciętnie 25 konwiktorów). W czasie wojen szwedzkich schroniło się w placówce jezuickiej kilku jezuitów polskich, m.in. Teofil Rutka, profesor retoryki w 1656 i Jerzy Lilienthal, profesor gramatyki w 1657.

Po wykupieniu terenu (prawdopodobnie z ruinami dawnego zamku książąt głogowskich z 1406 roku) i zebraniu wystarczających datków powstał kościół (pod wezwaniem Bożego Ciała) i budynek kolegium, zaprojektowane przez Giulia Simonettiego(niem.). Budynek był kilkakrotnie niszczony przez pożary (1715 i 1758) i odbudowywany. Po zniszczeniach II wojny światowej północne skrzydło kolegium zostało w latach 1966–1985 odbudowane i odrestaurowane.

Zobacz też

• Kościół Bożego Ciała w Głogowie

Bibliografia

• Ludwik Grzebień SJ, Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy, 1564–1995, Kraków 1996 (wersja online)
• H. Hoffmann, Die Jesuiten in Glogau, Breslau 1926