Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR

Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR (ros. Военная коллегия Верховного Суда СССР) – związkowy organ Sądu Najwyższego ZSRR, rozpatrujący sprawy o szczególnym znaczeniu w stosunku do wyższych oficerów (dowódców korpusu i powyżej) armii i marynarki, a także oskarżonych obywateli ZSRR i cudzoziemców oskarżanych o zdradę i działalność kontrrewolucyjną, zwłaszcza w okresie wielkiego terroru w ZSRR.

Zgodnie z ustawą o ustroju sądownictwa ZSRR z 1938 Sąd Najwyższy ZSRR został zdefiniowany jako najwyższy organ sądowy państwa i działał w ramach: a) Kolegium Sądowego do spraw Karnych; b) Kolegium Sądowego do spraw Cywilnych; c) Kolegium Wojskowego; g) Kolegium Kolejowego; d) Kolegium Transportu Wodnego[1].

Kolegium kontrolowało również pracę sądów wojskowych. Od 1926 do 1948 niezmiennym szefem Kolegium Wojskowego był wojenny audytor wojskowy (ros. армвоенюрист), później generał pułkownik sprawiedliwości Wasilij Ulrich. Kolegium urzędowało w Moskwie, w domu nr 23 przy ulicy Nikolskiej (od 1935 – ulica 25 października).

W okresie wielkiego terroru w ZSRR – od 1 października 1936 do 30 września 1938 Kolegium skazało na najwyższy wymiar kary – śmierć przez rozstrzelanie 38 955 ludzi, na karę pozbawienia wolności – 5643 ludzi w 60 miastach ZSRR[2]. Przed Kolegium toczył się w 1945 proces szesnastu.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Anna Jackowa: История советского суда «Отечественные записки» nr 2 z 2003.
  2. ↑ Igor Kuzniecow: Засекреченные трагедии советской истории. Mińsk: Feniks, 2006, wydanie 2 – 2008. ISBN 978-5-222-14457-2.