Komórki Rewolucyjne

Logo używane przez Komórki Rewolucyjne

Komórki Rewolucyjne (niem. Revolutionäre Zellen, RZ) – organizacja terrorystyczna z Niemiec.

Historia

Powstały pod koniec 1972 roku z części członków tzw. Czerwonej Pomocy niosącej pomoc uwięzionym terrorystom. Pierwsza Komórka powstała we Frankfurcie nad Menem, niebawem zaczęły działalność dalsze: w Bochum, Moguncji, Wiesbaden i Berlinie Zachodnim. W samym Frankfurcie nad Menem działały cztery Komórki[1]. Nie posiadały one przywództwa ani stałych kadr, a ich aktywiści często nie ukrywali się w podziemiu i wiedli normalne życie[2].

Terroryści przeprowadzili około 200 zamachów (w większości bombowych). Ataki przynosiły duże straty materialne, lecz rzadko ginęli w nich ludzie – zabijanie nie było celem terrorystów[2], którzy akcje kierowali tylko przeciw rzeczom. Ich dziełem był szereg zamachów bombowych i podpaleń pomieszczeń wojsk amerykańskich, siedzib izraelskich firm i przedstawicielstw, gmachów sądów, a także akcje niszczenia automatów biletowych[1]. Komórki Rewolucyjne przyjęły taktykę „strzału w kolano” spopularyzowaną przez Czerwone Brygady[2], członkowie grupy ranili między innymi sędziego Sądu Administracyjnego i kierownika Urzędu do spraw Cudzoziemców w Berlinie[2]. 11 maja 1981 roku z rąk aktywisty Komórek zginął heski minister gospodarki Heinz-Herbert Karry. Atak według założeń miał być jedynie próbą „ukarania” polityka, a nie zabójstwem. Morderstwo doprowadziło do spadku poparcia dla formacji, a w konsekwencji jej zaniku[2].

Aktywiści Komórek Rewolucyjnych byli również zaangażowani w terroryzm międzynarodowy. W 1975 roku Hans-Joachim Klein z RZ uczestniczył w ataku na szczyt OPEC w Wiedniu. Operację zorganizował wenezuelski terrorysta „Carlos“[2]. W 1976 roku dwóch działaczy RZ wzięło udział w porwaniu francuskiego samolotu do Entebbe. Zakładników uwolnili izraelscy komandosi (operacja Entebbe)[2]. Kontakty z palestyńskimi fedainami i grupą „Carlosa” zaowocowały podziałem na „część europejską” i „część niemiecką”. Skrzydło „europejskie” biorące udział w różnych akcjach terrorystycznych na terenie całej Europy rychło wyzbyło się zasad cechujących pierwotnie Komórki Rewolucyjne (np. unikanie ofiar śmiertelnych), wierne pozostawało im natomiast skrzydło „niemieckie”[3].

Tubą propagandową Komórek Rewolucyjnych było podziemne pismo „Gniew Rewolucyjny”[2].

Z Komórek Rewolucyjnych wydzieliła się kobieca, feministyczna grupa Rote Zora[2][4].

Ideologia

Komórki Rewolucyjne były grupą skrajnie lewicową, antyimperialistyczną i antysyjonistyczną[2][5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Tomasiewicz 2000 ↓, s. 110–111.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Terroryzm s. 79–80.
  3. ↑ Tomasiewicz 2000 ↓, s. 113.
  4. ↑ Terroryzm w Europie Zachodniej s. 105.
  5. ↑ Encyclopedia of Terrorism, Tom 1 s. 526.

Bibliografia

  • Peter Chalk: Encyclopedia of Terrorism, Tom 1. ABC-CLIO, 2013. ISBN 978-0-313-30895-6.
  • Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
  • Victor Grotowicz: Terroryzm w Europie Zachodniej. Wrocław-Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 978-83-01-13114-2.
  • Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.

Media użyte na tej stronie

Revolutionäre Zellen.svg
Autor: Revolutionäre Zellen, vectorized by user:freemesm, Licencja: CC BY-SA 3.0
Logo of Revolutionäre Zellen