Komenda Rejonu Uzupełnień Inowrocław

Komenda Rejonu Uzupełnień Inowrocław
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Inowrocław
Historia
Państwo

 II Rzeczpospolita

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

OKU Inowrocław
PKU Inowrocław

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Inowrocław

Podległość

Inspekcja OKU
DOGen. „Poznań”
DOK VIII

Skład

PKU typ II

Komendy rejonów uzupełnień OK VIII

Komenda Rejonu Uzupełnień Inowrocław (KRU Inowrocław) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].

Historia komendy

21 lipca 1919 roku zostały ogłoszone: tymczasowy etat Inspekcji Obwodowych Komend Uzupełniających oraz tymczasowe etaty poszczególnych OKU w W. Ks. Poznańskim[2]. Tym samym został anulowany tymczasowy etat Insp. OKU, zatwierdzony przez Naczelną Radę Ludową i ogłoszony 9 marca 1919 roku[3][4].

W czerwcu 1921 roku PKU Inowrocław podlegała Dowództwu Okręgu Generalnego „Poznań” i obejmowała swoją właściwością powiaty: inowrocławski, mogileński, strzelneński, szubiński i żniński[5]. W tym samym roku, po wprowadzeniu nowego podziału terytorialnego kraju na okręgi korpusów oraz wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, PKU Inowrocław została podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr VIII[6]. Z jej dotychczasowego okręgu poborowego zostały wyłączone powiaty szubiński i żniński, które podporządkowano nowo powstałej PKU Szubin.

18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[7], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[8]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[9][10]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[11].

Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[9]. W skład PKU Inowrocław wchodziły trzy referaty: I) referat administracji rezerw, II) referat poborowy i referat inwalidzki[9]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[12][13][14].

12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[15].

Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Inowrocław normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[16]

Z dniem 10 stycznia 1927 roku PKU Szubin została zlikwidowana, a powiaty wągrowiecki i żniński zostały ponownie podporządkowane PKU Inowrocław, która otrzymała skład osobowy typ II[17].

31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[18].

1 kwietnia 1932 roku powiat strzelneński został zniesiony, a jego obszar włączony do powiatu mogileńskiego[19].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Inowrocław została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Inowrocław przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[20], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[21]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Inowrocław normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[22].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował miasto Inowrocław oraz powiaty: inowrocławski, mogileński, wągrowiecki i żniński[1].

KRU Inowrocław była jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komendant RU był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji 3. i 4. kompanii baonu wartowniczego nr 82 oraz Polowej Składnicy Map nr 10. Gros baonu wartowniczego nr 82 (dowództwo, 1. i 2. kompania oraz pluton karabinów maszynowych) mobilizowała KRU Bydgoszcz Miasto. Pod względem mobilizacji materiałowej KRU Inowrocław przydzielona była do 59 pp. Cały batalion wartowniczy oraz Polowa Składnica Map nr 10 mobilizowała się w alarmie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim. Batalion pod względem ewidencyjnym należał do Ośrodka Zapasowego 15 Dywizji Piechoty[23]. Dowódcą zmobilizowanego baonu był mjr piech. rez. Jan Sławiński.

Obsada personalna

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Inowrocław, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.

Komendanci
Stopień, imię i nazwiskoOkres pełnienia funkcjiKolejne stanowisko (dalsze losy)
por. / rtm. Stanisław Brzeski[a]12 III[25] – IX 1919[26]
ppor. Duchnickiod 5 IX 1919[25]
mjr Alfred Kaweckiod 12 II 1920[27]dowódca 14 pp
ppłk piech. Bronisław Antoni Kunstetter[b]4 XII 1920[28][29] – 1921[30]
mjr / ppłk piech. Roman Krzyżanowski1923[31][32] – VII 1926[33]komendant PKU Warszawa Miasto I
płk piech. Franciszek KopecznyVII[34] – IX 1926[35]przeniesiony służbowo do PKU Warszawa Miasto III na 6 miesięcy
mjr / ppłk piech. Wilhelm HörlIX 1926[36] – X 1935szef Wydziału Uzup. Dep. Uzup. MSWojsk.
ppłk art. Tadeusz BogdanowiczXI 1935 – XI 1937[25]p.o. dowódcy OPL Rejonu Przemysłowego Radom
mjr piech. Jan Ferdynand Stettner[c]XI 1937[25] – 1939[38]od IX 1939 w niewoli, w Oflagu VII A Murnau[39]
mjr piech. Jan Zagłoba-Smoleńskido 31 VIII 1939[25]dowódca Kaszubskiego Baonu ON, †18 IX 1939
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[40][32]
I referentkpt. / mjr piech. Jan Szostakowskido II 1926kierownik I referatu administracji rezerw
II referenturzędnik wojsk. X rangi / por. kanc. Józef I Burdado II 1926kierownik II referatu poborowego
referenturzędnik wojsk. XI rangi Stanisław Kurowski7 bsan.[41]
oficer instrukcyjnypor. piech. Franciszek II Nowicki[d]do X 1925[43]59 pp
por. piech. Franciszek Gutorski[e]X 1925[43] – III 1926[45]59 pp
oficer ewidencyjny na powiat mogileńskiurzędnik wojsk. XI rangi Lucjan Strojanowski
oficer ewidencyjny na powiat inowrocławskiurzędnik wojsk. XI rangi Franciszek Giergiel1 XI 1922[46] – 29 X 1923[47]OE Cieszyn PKU Biała Bielsko
urzędnik wojsk. XI rangi Szymon MayblumXII 1923[48] – IV 1924[49]referent inwalidzki PKU Warszawa Miasto III
por. kanc. Aleksander Ludwik Ostrowskido 15 XII 1925[50]kierownik kancelarii 26 DP
oficer ewidencyjny na powiat strzelneńskiurzędnik wojsk. XI rangi / por. kanc. Michał HübnerVII 1923[51] – II 1926referent
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[52][53]
kierownik I referatu administracji rezerw

i zastępca komendanta

mjr piech. Jan SzostakowskiII – IX 1926komendant PKU Święciany[54]
kpt. kanc. Wacław Zabłockiod IX 1926[54]
mjr piech. Jan Czaprackiod IX 1927[55]
kpt. kanc. Alfred Bernard Farnyod XII 1929[56]
kpt. piech. Jan I Mikołajczak[f]1932 – 31 XII 1934[57]stan spoczynku
kierownik II referatu poborowegopor. kanc. Józef I Burdaod II 1926
kpt. kanc. Marian Sokulskiod 1 I 1927[58]
por. kanc. Stanisław Zalfresso-Jundziłło[g]XII 1929[61] – 1 VIII 1932[62]praktyka u płatnika 59 pp
kpt. piech. Franciszek Rogowski1932[63] – po VI 1935kierownik II referatu KRU Włocławek
kpt. piech. Stefan Nyka1937[64] – VI 1938kierownik II referatu KRU
referentpor. kanc. Michał Hübner[h]II 1926 – †12 I 1927
por. kanc. Kazimierz Jenczod IV 1927[68]
referent inwalidzkipor. kanc. Tadeusz Stadnicki[i]od II 1926
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[38][j]
kierownik I referatu ewidencjikpt. adm. (piech.) Wojciech Szelmeczka[k]był w III 1939
kierownik II referatu uzupełnieńkpt. adm. (piech.) Stefan Nykabył w III 1939†1940 Charków[64]

Uwagi

  1. ↑ Kpt. posp. rusz. Stanisław Brzeski z 8 szw, tab. zmarł 16 września 1929 roku w Inowrocławiu[24].
  2. ↑ Bronisław Antoni Kunstetter 30 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego w Rosji i byłej armii rosyjskiej w stopniu podpułkownika. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 2 z 12 stycznia 1919 roku, poz. 88.
  3. ↑ Jan Ferdynand Stettner (ur. 21 lutego 1895) był odznaczony Krzyżem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi[37].
  4. ↑ Ppłk Franciszek II Nowicki (ur. 3 grudnia 1891, zm. 6 listopada 1979). Powstaniec wielkopolski. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku walczył jako kwatermistrz 59 pp. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości (20 lipca 1932 roku[42]), Srebrnym Krzyżem Zasługi i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (6 grudnia 1957 roku).
  5. ↑ Por. piech. Franciszek Gutorski (ur. 27 marca 1898) był uczestnikiem powstania wielkopolskiego, odznaczonym Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości (20 lipca 1932 roku) i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (6 grudnia 1957 roku). Z dniem 30 listopada 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[44].
  6. ↑ Kpt. Jan I Mikołajczak (ur. 3 grudnia 1888). W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą 3 kompanii Żnińskiego Baonu ON. Zmarł z ran 17 września 1939 roku[39].
  7. ↑ Stanisław Zalfresso-Jundziłło (ur. 10 września 1895) po zakończeniu czteromiesięcznej praktyki u płatnika 59 pp został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 22 baonu KOP na stanowisko płatnika[59]. Z dniem 15 sierpnia 1933 roku został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[60]. W marcu 1939 roku pełnił służbę w Komendzie 2 Szpitala Okręgowego w Chełmie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
  8. ↑ por. kanc. Michał Hübner ur. 26 września 1892 w Jarosławiu, w rodzinie Józefy. 16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w I plutonie 15. kompanii IV batalionu 2 Pułku Piechoty. Wykazany następnie w III Baonie Uzupełniającym. Kontuzjowany na froncie, 19 września 1915 leczył się w Szpitalu LP Kamieńsku. Służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po próbie przejścia przez front pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) internowany w Żurawicy. Wiosną 1918 wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski, skąd zbiegł w październiku 1918 i wstąpił do Wojska Polskiego[65]. Z dniem 1 marca 1924 Prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 5. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny[66]. Zmarł 12 stycznia 1927 w Inowrocławiu[67].
  9. ↑ Tadeusz Stadnicki został przydzielony z PKU Toruń, ze zlikwidowanego stanowiska OE Brodnica[69].
  10. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939 roku[70].
  11. ↑ Wojciech Szelmeczka (ur. 23 kwietnia 1894). Oficer 68 i 49 pp. Mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku w korpusie oficerów piechoty. Odznaczony Krzyżem Walecznych[71][72].

Przypisy

  1. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  2. ↑ Rozkaz Dowództwa Głównego Wojsk Polskich b. zaboru pruskiego nr 198 z 21 lipca 1919 roku.
  3. ↑ Rozkaz Dowództwa Głównego Wojsk Polskich b. zaboru pruskiego nr 203 z 30 lipca 1919 roku.
  4. ↑ Rozkaz Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych w b. zaborze pruskim nr 64 z 9 marca 1919 roku.
  5. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 69 z 23 czerwca 1921 roku, zał. nr 2 do pkt 11.
  6. ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 38.
  7. ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609.
  8. ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  9. ↑ a b c Jarno 2001 ↓, s. 169.
  10. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, autor użył sformułowania „wszystkie czynności przygotowawcze do poboru, jak również jego przeprowadzenie przeszły do władz administracyjnych”, co nie odpowiadało podziałowi kompetencji władz wojskowych i cywilnych, określonych we wspomnianych aktach prawa.
  11. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393–394.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7-20.
  13. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, wg autora stanowiska oficerów ewidencyjnych, po krótkotrwałym przydzieleniu ich do władz administracyjnych, zostały zniesione w 1925 roku.
  14. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169, autor także datuje zniesienie stanowisk oficerów ewidencyjnych na rok 1925, co stoi w sprzeczności z ogłoszoną 4 lutego 1926 roku obsadą służby poborowej na stopie pokojowej.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 1-10.
  16. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  17. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 2 z 21 stycznia 1927 roku, poz. 15.
  18. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931 roku, poz. 290.
  19. ↑ Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 35.
  20. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  21. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  22. ↑ Historia WKU Suwałki ↓.
  23. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 729, 733.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 25 marca 1930 roku, s. 97.
  25. ↑ a b c d e Tradycje WKU Inowrocław ↓.
  26. ↑ Rozkaz Dowództwa Głównego Wojsk Polskich b. zaboru pruskiego nr 222 z 11 września 1919 roku.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 28 lutego 1920 roku, s. 132.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 22 grudnia 1920 roku, s. 1411.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 575, sprostowano, że został przeniesiony na stanowisko komendanta PKU.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 18 czerwca 1921 roku, s. 1057.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1464.
  32. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1333.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 14 lipca 1926 roku, s. 215.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 14 lipca 1926 roku, s. 213.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 24 września 1926 roku, s. 317.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 24 września 1926 roku, s. 320.
  37. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 20.
  38. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 848.
  39. ↑ a b Straty ↓.
  40. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1464, 1554, 1557–1558, 1561, 1568.
  41. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1057.
  42. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  43. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 108 z 20 października 1925 roku, s. 581.
  44. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 396.
  45. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 9.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 listopada 1922 roku, s. 835.
  47. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 754.
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 23 grudnia 1923 roku, s. 745.
  49. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 12 kwietnia 1924 roku, s. 211.
  50. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 31 lipca 1925, s. 444.
  51. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 10 lipca 1923 roku, s. 457.
  52. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 17.
  53. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 513.
  54. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 312.
  55. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 283.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 398.
  57. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 251.
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927 roku, s. 5.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 96.
  60. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 182.
  61. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 403.
  62. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 436.
  63. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
  64. ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 380.
  65. ↑ Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-02-23].
  66. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 27 marca 1924 roku, s. 153.
  67. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 88.
  68. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 102.
  69. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 4.
  70. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
  71. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 577.
  72. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 293.

Bibliografia

Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
KRU DOK VIII.jpg
Komendy rejonów uzupełnień OK VIII